The Crazies

Regisseur George A. Romero debuteert in 1968 met de tot cultklassieker uitgegroeide lowbudgetfilm NIGHT OF THE LIVING DEAD waarin de doden opstaan en zich keren tegen hun medemens. Minstens zo schokkend is de manier waarop het leger en de rechtse plattelanders het recht in eigen hand nemen. Zijn twee daaropvolgende speelfilms THERE'S ALWAYS VANILLA en SEASON OF THE WITCH doen echter weinig aan de kassa. In 1973 keert Romero terug naar de thematiek van zijn debuut in zijn vierde speelfilm THE CRAZIES over een virus dat uitbreekt op het Amerikaanse platteland. Het in groten getale uitgerukte leger maakt gemakshalve geen onderscheid tussen wel en niet geïnfecteerden en moordt de burgers in rapper tempo uit dan het virus zelf. Toch flopt ook deze lowbudgetfilm. Onterecht, want ondanks zijn magere budget en amateurcast verbeeldde Romero op intelligente wijze zijn frustratie over de arrogante houding van de macht in de Verenigde Staten die in mei 1970 escaleerde tijdens het Kent State-bloedbad, waar de nationale garde vier studenten doodschoot na dagenlange demonstraties tegen de Vietnamoorlog.

In de remake van Breck Eisner is de inmiddels wat gedateerde nadruk op paranoia en complottheorieën gelukkig wat naar de achtergrond verdwenen. Vanaf het moment dat de eerste ziekteverschijnselen zich voordoen bij de lokale dronkenlap richt THE CRAZIES zich nadrukkelijker dan het origineel op de plattelandsgemeente. In dit geval het rurale Ogden Marsh, een boerengehucht ver weg van de boze buitenwereld waar het leven simpel is, maar dat niet lang zal blijven. De sterke openingsbeelden spreken voor zich: een nachtelijke, apocalyptische dorpsstraat vol brandende huizen wordt gevolgd door een beeld van diezelfde straat badend in zonlicht en vol gelukkige mensen. Onderin de onheilspellende woorden 'twee dagen eerder'. Het tempo ligt net als in het origineel hoog en het duurt na de eerste ziekteverschijnselen niet lang voordat de bron van de epidemie is gevonden in de moerassen net buiten het dorp. Maar voordat de sheriff zijn onderzoek goed en wel kan beginnen, wordt het hele gebied in quarantaine geplaatst. Een viertal burgers ontsnapt en probeert het gebied heelhuids te verlaten.

Het dorp Ogden Marsh wordt vanaf dat moment in een etmaal vakkundig van de aardbodem geveegd door de anonieme, compleet overrompelende legermacht, zich letterlijk verstoppend achter hun groene uniformen, gasmaskers en witte quarantainepakken. De doorgedraaiden uit de titel THE CRAZIES zijn gaandeweg de ontwikkelingen in het dorp niet zozeer de geïnfecteerden, als wel de geallieerden. Veelbetekenend is de scène waarin een van de soldaten gedwongen zijn masker afneemt en stamelt dat hij ook maar orders opvolgt en niet het leger is ingegaan om onschuldige burgers te doden. De enige hogergeplaatste die zich later tegen de vier ontsnapten uitspreekt over de massavernietiging stelt geen keuze te hebben in het licht van een naderende pandemie. Deze krankzinnigheid van het afschuiven van verantwoordelijkheid en aanheffen van oneigenlijke argumenten wanneer het mensenlevens betreft is met de hedendaagse buitenlandpolitiek van het westen nog steeds een relevant thema.

In de eerste plaats is het Breck Eisner, die momenteel bezig is met een remake van zowel FLASH GORDON als THE BROOD, natuurlijk niet te doen om een maatschappelijk debat op te starten over de al dan niet te rechtvaardigen inval van Irak of Afghanistan, maar om een spannende actiehorror neer te zetten. En op het wat overdadige gebruik van geluidseffecten na slaagt hij daar glansrijk in. De vier vluchtelingen krijgen genoeg karakter om met hen te sympathiseren tijdens hun gevecht tegen de zombieachtige zieken en opgefokte soldaten, en hun rollen worden zeer adequaat vertolkt. De talrijke hindernissen die zij moeten doorstaan, zoals in een ijzingwekkende scène in een autowasstraat, zijn daarnaast overtuigend in beeld gebracht, waarbij het slechts mondjesmaat gebruik van computergegenereerde effecten positief opvalt. De neerslachtige sfeer en de onvermijdelijke ondergang van moraal en menselijkheid vormt tenslotte een welkome achtergrond in dit genre en maakt THE CRAZIES tot een effectieve en zeer geslaagde remake.