Insidious: Chapter 2

Wie tijdens het kijken naar een spookhuisfilm kritische vragen gaat stellen over de motivaties van de geesten, maakt doorgaans een vergissing. Waarom vinden ze het zo belangrijk om met de deuren te klapperen, of een seconde lang voor een raam te verschijnen? Het enige juiste antwoord: hun wegen zijn ondoorgrondelijk. En dat is maar goed ook, want monsters zonder duidelijke motivatie zijn doorgaans de meest angstaanjagende. Als je niet weet waarom een geest je te grazen wil nemen, wat kun je er dan tegen beginnen?

Het kan verkeerd lopen als schrijvers zelf de bedoelingen van hun geesten expliciet duidelijk willen maken. Die misstap doen scenaristen James Wan en Leigh Whannell in INSIDIOUS: CHAPTER 2. We zien hier hetzelfde gezin als in het eerste deel, nog steeds getormenteerd door bovennatuurlijk gespuis. Maar ditmaal krijgen we nog meer uitleg over wat die spoken nou precies willen, en waar ze vandaan komen. En dan wordt de waarom-vraag ineens terecht. Wanneer een film haar mysterie presenteert als onoplosbaar (zoals THE SHINING en THE HAUNTING), heeft het publiek die onoplosbaarheid te accepteren. Maar een film die antwoorden wil geven, kan zich er maar beter van verzekeren dat die antwoorden inderdaad aansluiten bij alles wat we gezien hebben.

Hier roept ieder antwoord alleen maar nieuwe vragen op. Zelfs een aantal scènes uit het eerste deel worden nu in nieuw licht geplaatst ("Die bizarre verschijning in de kinderkamer in de vorige film? Nou, dat was..."), waardoor deel twee verrassend genoeg achteraf nog meer gaten slaat in dat toch al rammelende plot. Ondanks dat laat regisseur Wan ons nog wel een paar keer goed schrikken. Er wordt vaak neergekeken op het gebruik van schrikeffecten; iemand besluipen en 'boe!' roepen is niet hetzelfde als iemand bang maken. Een effectief schrikeffect vergt echter meer dan alleen een luide verrassing. Daarvan schrikken we immers ook niet in komedies. De onwillekeurige fysieke reactie die Wan zijn publiek ontlokt, is het resultaat van de rustig opgebouwde spanning die eraan voorafging.

Het gaat pas echt goed mis met CHAPTER 2 in de derde akte. Liefhebbers van INSIDIOUS herinneren zich zeker nog die in het zwart gehulde dame, die onheilspellend op foto's verscheen. Van haar krijgen we behoorlijk veel te zien; te veel. Het absolute dieptepunt van de film is een flashback naar haar jeugd, die haar kwaadaardigheid clichématig uit de doeken doet. Een belachelijke scène, conceptueel oppervlakkig en gespeeld als een komedie. Daarna komt het niet meer goed. Wan kan nog zo leuk schrikeffecten timen, met zo'n draak van een scène achter de rug is het onmogelijk de film nog serieus te nemen.

INSIDIOUS en het eerder dit jaar verschenen THE CONJURING waren geslaagde compilaties van horrorclichés, waarmee Wan bewees met weinig fantasie maar veel vakmanschap heel wat voor elkaar te kunnen krijgen. Een begaafd regisseur blijft hij, maar aangewezen op zijn eigen ideeën komt hij met te veel onnozele absurditeiten om INSIDIOUS: CHAPTER 2 dezelfde status als zijn voorganger te geven.