Mother's Day

Een thriller met de titel MOTHER'S DAY doet het ergste vermoeden: de zoveelste PSYCHO rip-off met een voorspelbaar plot dat draait om een door moedercomplexen gekwelde dader. Als voor de regie dan ook nog eens Darren Lynn Bousman, die met SAW 2, 3 en 4 niet echt bewezen heeft de meest innovatieve filmmaker te zijn, blijkt te hebben getekend, lijkt MOTHER'S DAY op papier een film die maar beter gemeden kan worden. Gelukkig valt het alleszins mee: MOTHER'S DAY is niet een kopie van PSYCHO geworden, maar is een degelijke, zij het niet verassende zogenaamde home invasion thriller in de traditie van Wes Cravens klassieke shocker THE LAST HOUSE ON THE LEFT uit 1972.

Anders dan in de film MOTHER'S DAY uit 1980 van Charles Kaufman, waarmee het slechts het basisuitgangspunt deelt, begint dit verhaal met drie gewelddadige broers die al een tijdje bankrovend door Amerika trekken, maar in paniek raken wanneer hun laatste klus totaal uit de hand loopt. Voortvluchtig, zwaar bloedend en met een tornado op komst weten de drie slechts één schuilplaats te bedenken: hun ouderlijk huis. Wat ze echter niet weten, is dat het huis onlangs verkocht is en de nieuwe eigenaren net die avond hun housewarmingfeest zouden vieren. Bij thuiskomst gijzelen de broers alle feestgangers en wachten vervolgens de komst van hun moeder (Rebecca De Mornay) af.

Dan begint de ellende pas echt: Niet de broers, maar juist de moeder blijkt degene die moet worden gevreesd en ze ontpopt zich tot een sadistische matriarch en gijzelnemer, die haar zoons opdracht geeft voor de meest gruwelijke martelpraktijken. Wat volgt is een kat-en-muis-spel tussen de moeder en de gegijzelden en wordt het de vraag wie van hen uit de klauwen van de gijzelnemers weet te ontsnappen?

Regisseur Darren Lynn Bousman begint explosief en schuwt er niet voor terug de gapende wonden en wegschroeiende huiden onverhuld in beeld te brengen - het liefst in close up. Dat doet hij deze keer met meer flair dan in zijn grauwe SAW sequels en voor de liefhebbers van het door de Amerikaanse criticus David Edelstein ooit als torture porn bestempelde subgenre, is MOTHER'S DAY dan ook een goede aanvulling. Daarnaast heeft hij een tweede troef: Rebecca De Mornay, die met haar vertolking van de ijzige moeder sterk doet denken aan haar klassieke rol als kinderjuf uit de jaren negentig thriller THE HAND THAT ROCKS THE CRADLE. Niet alleen als haar personage, ook als actrice heeft De Mornay de verder onbeduidende cast volledig in haar macht en kan zodoende makkelijk de show stelen.

Helaas weet regisseur Bousman, na een explosieve start, de vaart er niet in te houden; hoe vaardig hij de martelscènes ook in beeld brengt, met bijna twee uur duurt de film veel te lang. Na anderhalf uur wordt het pijnlijk duidelijk dat, ondanks een paar niet uit de verf komende subplots, Bousman en debuterend scenarist Scott Milam eigenlijk niks anders te bieden hebben dan narigheid en foltering. Waar Wes Craven met THE LAST HOUSE ON THE LEFT bijvoorbeeld het home invasion genre nog aangreep om aan te tonen dat een keurig, burgerlijk gezin tot dezelfde gruwelheden kan over gaan als een stel losgeslagen maniakken, houdt MOTHER'S DAY het bij gewelddadig vermaak dat jammer genoeg naar het einde toe geleidelijk vervliegt.