The Roost

Regisseur Ti West heeft met dit debuut geprobeerd om het lage budget effectief te gebruiken door de film neer te zetten als een ouderwetse monsterfilm, zoals ze tot de jaren tachtig nog op de Amerikaanse en Britse televisie te zien waren. Hij opent The Roost dan ook met een echte horrorgastheer, die de film inleidt en je alvast in de juiste griezelstemming brengt. De hoofdfilm heeft door een dergelijke aankondiging direct al een knullige charme en je weet dat je een rechttoe-rechtaan verhaal krijgt opgediend. Van veel poespas is dan ook geen sprake, maar er is eigenlijk nergens sprake van, want het is een wel erg onopzienbarend filmpje geworden.

Een kerkhof. Het onweert en in de verte zien we de contouren van een kasteel. Een enge gastheer kondigt op stemmige wijze de Creature Feature van die avond aan. The Roost begint in de stijl van die oude horroravondjes op televisie, maar de nostalgische aankondiging wordt helaas ontkracht door de iets te normale openingscredits van de hoofdfilm zelf in felle, rode letters. Hoe dan ook: we zien vier vrienden tijdens Halloween in de auto zitten op weg naar een bruiloft. De radio staat aan en we horen een hoorspel dat je in de sfeer brengt van die goede, oude tijd dat suggestie nog genoeg was om je te doen sidderen in je stoel. De vier hebben een sluiproute door het platteland bedacht om tijd te besparen, maar dat hadden ze beter niet kunnen doen. Precies om middernacht gooit een vleermuis namelijk roet in het eten.

Dit fladderend exemplaar heeft weinig kaas gegeten van zijn vermogen tot echolocatie, want het knalt keihard tegen de autoruit aan, waardoor de auto uit de bocht vliegt. Een klassiek horrorbegin van nachtelijke panne in the middle of nowhere. De vrienden besluiten hulp te gaan halen en komen na een flinke wandeling terecht bij een verlaten boerderij. Als een van hen een kijkje in de grote schuur neemt, vindt hij niet de bewoners van het huis, maar wel een stel hongerige vleermuizen.

In de Verenigde Staten is er betrekkelijk veel publiciteit rondom dit onafhankelijke debuut op gang gezet. De makers hebben er alles aan gedaan om zichzelf succesvol in de kijker te zetten bij de liefhebber van de ouderwetse, niet-parodiërende horrorfilm. The Roost werd aangeprezen als een nostalgische ervaring die je weer terugbrengt naar de jaren waarin 's avonds laat nog monsterfilms op televisie waren. Met het idee om de film in die vorm te gieten is niets mis, zoals Tim Burton dat in 1994 al zeer overtuigend deed in zijn zwart-wit biopic Ed Wood, die hij ook liet inleiden door een enge presentator in een kasteel.

Bij The Roost is het idee klaarblijkelijk vooral ingegeven om daarmee het lage budget te verdoezelen. De eigenlijke film tussen de voor- en afkondiging van gastheer Tom Noonan, bekend uit Manhunter van Michael Mann, duurt nog geen zeventig minuten, maar komt maar moeilijk op gang en sleept zich voort. Ti West voert geen strakke regie en het verhaal is zoals zijn camera all over the place, waarbij de spanning alsmaar te overdreven wordt opgewekt door de muziek. De campagne die aan de film voorafging, blijkt helaas op weinig te zijn gestoeld en heeft veel te hoge verwachtingen gecreëerd. The Roost is uiteindelijk niet meer dan een slappe, weinigzeggende aanvulling op het subgenre van de vampierfilm.