After.Life

Waar regisseur Agnieszka Wojtowicz-Vosloo (1975) op hoopte met haar fictiedebuut zullen we misschien nooit weten, wel dat dit waarschijnlijk niet het beoogde resultaat zal zijn. AFTER.LIFE is een zeer onevenwichtige en bovenal merkwaardige horrorfilm over een jonge lerares (Christina Ricci) die na haar dodelijke auto-ongeluk drie dagen honderduit kletst met de begrafenisondernemer (Liam Neeson) die haar lichaam voorbereidt op de begrafenis. Hij vertelt haar met de doden te kunnen praten. Nadat zij zich drie dagen lang verzet tegen het idee daadwerkelijk te zijn overleden, schikt zij zich vlak voor haar begrafenis in haar lot. Het thuisfront rouwt totdat een van haar leerlingen haar voor het raam van de begrafenisonderneming ziet staan en daarop haar vriend (Justin Long) inlicht. Hij gaat op onderzoek en doet een vreselijke ontdekking.

Nou ja, vreselijk; je ziet de clou van AFTER.LIFE door het veel te dik aangezette, onheilspellende personage van Liam Neeson al na een kwartier speelduur aankomen, en dan heb je nog anderhalf uur te gaan om aan de ontknoping te wennen. Het scenario situeert bijna de gehele film in de begrafenisonderneming, waar de lerares zich tot vervelens toe blijft afvragen of ze nou dood is of niet, zonder dat Wojtowicz-Vosloo er bijkomend drama of werkelijke schrikeffecten aan toevoegt. Dat maakt AFTER.LIFE tot een rond één enkel uitgangspunt opgebouwd, ruim honderd minuten durend onzinnig plot vol herhaling en met slechts één schrikmoment dat niet steunt op een oorverdovend geluidseffect. Acteurs Christina Ricci en Liam Neeson hadden op basis van het script beter moeten weten, want al was het goed geregisseerd, dan nog houdt deze ene vraag geen kijker zó lang bij de les.