Ghostland

Tijdens de eerste nacht in een nieuw huis, wanneer je eindeloos in het donker staat te zoeken naar de lichtknop en wakker ligt van de onbekende geluiden op zolder, neemt je fantasie nét even wat makkelijker een loopje met je. In GHOSTLAND zouden de tienerzusjes Vera en Beth een gat in de lucht springen voor dat soort futiliteiten want vanaf het moment er een gebutste ijscowagen voor de deur parkeert en daar twee excentrieke figuren uitstappen die bruusk hun nieuwe stulp binnendringen, wordt onschuldige verhuis-stress subiet een paar tandjes opgeschroefd naar de meest traumatische, gewelddadige en zieke avond van hun leven.

GHOSTLAND is in ieder geval sfeervol neergezet. De weidse ruimtelijkheid van het Canadese niemandsland zou bevrijdend moeten voelen, maar doet dat nu juist eens een keer niet. Het idee dat je, mits je benen nog intact zijn, minstens een kwartier door de weilanden moet rennen om in de achtertuin van je buurman te belanden maakt die ruimtelijkheid eerder verstikkend. De perfecte setting voor een home invasion horror dus. Het gedetailleerde productie-ontwerp binnenshuis is heerlijk desoriënterend: de donkere gangetjes en trappetjes, de vreemde poppen en curieuze meubels waar het huis tot de nok toe mee gevuld is, maar ook de vreemde camerahoeken van waaruit het interieur wordt verbeeld werken toepasselijk verwarrend. Hier wil je zo snel mogelijk weer weg wezen.

Hoewel er in GHOSTLAND een verfijnder idee over traumatische ervaringen en de effecten daarvan verscholen zit, komt dat maar oppervlakkig tot uiting. Dat is jammer want het zou zeker iets vernieuwends en verfrissends kunnen toevoegen aan deze toch wel clichématige horror. Pascal Laugiers kon daar in het verrassende MARTYRS uit 2008 wat beter mee uit de voeten. Voor wie simpelweg een mooi ontworpen, perverse en gewelddadige horror wil zien waarin twee jonge meisjes en hun moeder (vertolkt door Frans popicoon Mylène Farmer!) het leven zuur gemaakt wordt, is GHOSTLAND een prima film.