Abraham Lincoln Vampire Hunter

Wanneer Abraham Lincoln - zestiende president van de Verenigde Staten, 's werelds bekendste baarddrager en de man die slavernij afschafte in de VS - in de popcultuur ook als vampierjager wordt gepresenteerd, dan mag je hopen dat dit met een vette knipoog gebeurt. Uiteraard niet uit angst voor bezoedeling van zijn nalatenschap, maar voor de lol van zulke geschiedvervalsing en het bloedige spektakel dat het oplevert. Wat spektakel betreft liet Russisch regisseur Timur Bekmambetov met DAY WATCH (2004), NIGHT WATCH (2006) en WANTED (2008) al zien dat hij zo'n varkentje wel kan wassen: vooral die laatste prent is actieporno met een knipoog. In deze nieuwste van zijn hand, gebaseerd op het gelijknamige boek van Seth Grahame-Smith, laat hij Abe een bijl ter hand nemen om wraak te nemen op de vampier die zijn moeder doodde. Als deze film het puur van het uitgangspunt en de belofte moet hebben, scoort hij in alvast een dikke voldoende.

Maar evenals het boek heeft deze adaptatie ervan een mankement: er wordt maar nauwelijks met de botte bijl gehakt. De president wordt geïntroduceerd als rancuneuze stijfkop die in dronken staat de vampier wil doden die zijn moeder leegdronk. De poging mislukt, maar Lincoln wordt gered door een vampierjager. Onder zijn hoede ontdekt Abe zijn oerkracht en pakt hij een zilveren bijl op als strijdmiddel. En dat allemaal zonder dat er blijk wordt gegeven van een greintje zelfspot. Als Bekmambetov dit gegeven al niet grappig lijkt te vinden, verwacht hij dan wel dat het publiek er de lol van inziet? Of moeten we het echt serieus nemen dat de president vampiers doodde in zijn vrije tijd?

Een volmondig ja is het antwoord op die laatste vraag. Wanneer het verkeerde verwachtingspatroon wordt bijgesteld resteert daarna een gemiddelde actiefilm, waarin groots opgezette knokscènes godzijdank nog de hand van Bekmambetov verraden. Zelfs tussen een kudde van duizend op hol geslagen CGI-paarden verliest de Rus het overzicht niet. Even lijkt hij zelfs zijn oude ik gevonden te hebben als hij een ongeloofwaardige achtervolgingscène inlast over de ruggen van diezelfde paarden. Ook de finale, waarin een stoomtrein over een brandende spoorbrug dendert, geeft net dat beetje extra pit en filmische kwaliteit mee. Dat het verhaal tegen die tijd alweer op het zoveelste zijspoor is belandt doet dan niet meer toe. Het zijn de welkome verrassingen tussen een hoop onwelkom geneuzel.