Sinister 2

Producent Jason Blum heeft met THE READER (2008) en WHIPLASH (2014) films op zijn naam staan die bij publiek en critici goed in de smaak vielen, maar zijn faam ontleent hij aan zijn productiebedrijf Blumhouse Productions. Dat maakt voor een appel en een ei lucratieve horror- en actieprenten. Het bedrijf nam vogelvlucht in 2007, toen instant horrorklassieker PARANORMAL ACTIVITY uitkwam. De film kostte 15.000 dollar, en sleepte er miljoenen binnen. Ook INSIDIOUS (2010), THE PURGE (2013) en SINISTER (2012) zijn uitmuntende voorbeelden.

De methode van Blumhouse Productions is effectief: geef een schrijver/regisseur als SAW-wunderkind James Wan creatieve vrijheid en betaal de cast en crew uit naar rato van hoe goed de film aan de kassa scoort. Dat kan lekker uitpakken, mits de film een hit wordt. Meestal is de film echter geen hit: de focus van Blumhouse ligt zo op kwantiteit dat er rondom de studio inmiddels een kerkhof van onuitgebrachte films is ontstaan. Een Google-opdracht naar de studio levert negatieve stukken van media als The Hollywood Reporter en Indie Wire op. Regisseur Joe Carnahan, die de straight-to-VOD-knaller STRETCH voor Jason Blum maakte, verwoordde de werkmethode als volgt: ‘Als je maar met genoeg hagel op verblikken knalt, ontstaat er vanzelf een Picasso.’

Tot zover wat achtergrond bij deze recensie van SINISTER 2. Waar de voorganger van deze film namelijk wél een Picasso is, is deze sequel een door kleuter gemaakte vingerverftekening die op een illegale stortplek van Trafigura in de modder is gewaaid. Demon Bughuul maakt opnieuw zijn opwachting en net als in deel 1 verleidt deze griezel kinderen om hun gezin af te slachten. Die moordpartij wordt op 8mm gefilmd en wie de films vervolgens afspeelt, krijgt bezoek van Bughuul. Dat leverde in deel 1 ronduit unheimische scènes op. Zo zagen we hoe een jongetje zijn vader, moeder en zusje aan strandbedden vastbindt en ze in de fik stak. Dat ging gepaard met misschien wel de meest creepy horrorsoundtrack ooit.

Deel 2 bouwt hierop voort, maar dan op de allergoedkoopste manier ooit. Samenvatting: moeder verhuist met twee zoontjes naar een eng huis op het platteland. Ze kan er om redenen niet weg, zelfs niet als men erachter komt dat het er spookt. Een onderzoeker staat haar bij en wordt bijkans verliefd op haar. De geesten manifesteren zich steeds vaker. Climax. Einde. De meeste horrorfilms over demonenverdrijvingen lopen volgens dit scenario en dat pakt de ene keer beter uit dan de andere. In het geval van SINISTER 2 is het om van te janken. Om spanning op te wekken, leunt regisseur Ciaran Foy louter op de achterlijkheid van zijn personages. De onderzoeker loopt demon Bughuul een paar keer tegen het lijf en wordt zelfs door hem wordt aangevallen, maar hij blijft doodleuk terugkomen naar het spookhuis en blijft er zelfs slapen. Nu zijn de meeste personages in horrorfilms dommig, maar dit slaat alles. De jump scares in de film zijn zo slecht getimed dat alleen een blinde er van zou schrikken. Die akelige 8mm-films die het eerste deel zo godverdomde eng maakte (excusez le mot), zijn hier flauwe sketches. Iets met krokodillen, en ratten.

De inspiratieloosheid van Foy geven je halverwege de film al het gevoel dat deze film louter is gemaakt om je geld afhandig te maken (en dat het ook nog eens gelukt is! Zit je daar met een veel te dure bak popcorn op je schoot en een gapende vriendin naast je, weet je op de helft al dat je beter kaartjes voor Adam Sandler-vehikel PIXELS had kunnen kopen. Potdorie!). Een beetje alsof je naar de hoeren gaat, en dat de prostituee in kwestie aan het whatsappen is terwijl jij je met een rood aangelopen hoofd in het zweet werkt. Er wordt niet eens gepoogd om je het gevoel te geven dat iemand zijn best voor deze film heeft gedaan. En dan te bedenken dat Blumhouse PARANORMAL ACTIVITY 5, THE PURGE 3, UNFRIENDED 2 en OUIJA 2 nog in petto heeft. Jottem.