Night of the Seagulls

De Spaanse filmer Amando de Ossorio maakte in de eerste helft van de jaren zeventig furore met de zombiefilms TOMBS OF THE BLIND DEAD (1971), RETURN OF THE EVIL DEAD (1973), THEGHOST GALLEON (1974) en NIGHT OF THE SEAGULLS (1975). Tezamen vormen deze vier films de zogenoemde Blind Dead collectie, die wordt gekenmerkt door bloeddorstige Tempeliers; bereden ridders die 's nachts hun graven verlaten om dood en verderf te zaaien. Ze berijden daarbij paarden die zijn gewikkeld in stoffige, beschimmelde kleden, en zo verkrijgt het stel het uiterlijk van een groep vervaarlijke, apocalyptische ruiters. 

Zeker in de door De Ossorio te pas en te onpas gehanteerde slowmotion krijgen de ruiters een onheilspellend, bijna iconisch aanzien, dat deze vier Eurohorrorfilms een unieke sfeer en flinke schare fans geeft. Dit is dan ook het beeld dat de Spanjaard de wereld heeft nagelaten. En hij wist het, want ook zijn vrije tijd bracht de regisseur door met het eindeloos schilderen van zijn Templar Knights. Overigens is dit iconische beeld ook broodnodig in de films, die het niet moeten hebben van het zwakke acteerwerk, de zwabberende, ronduit saaie scenario's en de compleet ondermaatse technische verzorging: de films spelen zich voornamelijk 's nachts af, waarbij De Ossorio binnen dezelfde scène de overdag gefilmde opnames schaamteloos afwisselt met nachtelijke takes.

Na het slaapverwekkende derde deel van de Blind Dead-serie was de conclusie eenduidig dat De Ossorio zijn concept definitief met rust moest laten, maar NIGHT OF THE SEAGULLS (La Noche de las gaviotas) is wonderlijk genoeg het leukste deel van het vierluik geworden. Dit afsluitende deel is een relatief compact verteld verhaal over een huisarts die de praktijk van een klein vissersdorp overneemt en zich binnen de kortste keren gaat bemoeien met occulte zaken die hij beter had kunnen laten rusten. Het dorp waar dokter Henry Stein en zijn vrouw Joan zich vestigen blijkt namelijk een rijke en lugubere historie te kennen: NIGHT OF THE SEAGULLS opent met een eeuwenoud ritueel van een groep bloeddorstige tempeliers die een of andere belachelijke kikkergod aanbidden.

Nadat de ridders een jonge vrouw hebben ontvoerd, snijden ze haar hart eruit om het in de stenen bek van dat beeld met die bolle ogen te proppen. Vervolgens gooien de tempeliers zich als uitgehongerde zombies op de opengesneden vrouw om haar op te eten. Een bijna poëtisch beeld toont hoe enorme reuzenkrabben zich de volgende ochtend te goed doen aan de overgebleven, aangevreten ledematen. Direct daarop switcht de film naar de tegenwoordige tijd waar Henry & Joan aankomen bij het vissersdorp. Veel zin heeft de dokter er niet in, en steekt dat niet onder stoelen of banken: "This will be a rough time for us. We have no choice. The people here are rough and simple. But they have a right to be treated by a doctor too."

De vertrekkende huisarts is overigens ook niet bepaald subtiel. Bij zijn ontiegelijk slecht geacteerde, haastige vertrek uit zijn huis dat pal aan het strand ligt, drukt hij de nieuwelingen op het hart dat er binnenlands geen gevaar dreigt en dat ze 's avonds hun huis nimmer moeten verlaten. Niet lang na deze waarschuwing doet De Ossorio datgene waar we al 23 minuten op zaten te wachten: de blinde doden komen uit hun graven. Een scène waarvoor hij trouwens eerder geschoten materiaal gebruikte, maar dat hindert niets, want de half vergane en beschimmelde ridders zien er prachtig uit.

In slowmotion rijden ze op hun paarden richting het strand waar de dorpelingen een maagd hebben vastgeketend aan een steen. Want dat is de vloek van het dorp: iedere zeven jaar worden zeven nachten lang zeven maagden geofferd aan de tempeliers. Voor de grote finale kopieerde De Ossorio het beproefde NIGHT OF THE LIVING DEAD recept van een gebarricadeerd huis waaromheen de zombies staan te dringen. In een uitermate langzaam en indrukwekkend gefilmd eindgevecht nemen de dokter, zijn vrouw en de lokale zwakzinnige het op tegen de Blind Dead. De graven openen zich en de dokter zet alles op alles om hun kikkergod te vernietigen om zo de vloek op te heffen.

Als ode aan Amando de Ossorio raad ik iedereen aan om het hele vierluik eens aan te schaffen op de Anchor Bay DVD-collectie, maar als je dan toch kieskeurig wilt zijn, mag je het bij deze NIGHT OF THE SEAGULLS houden.