Hobo with a Shotgun

Het is de laatste jaren een volwaardig subgenre geworden: films die met een dikke knipoog een hommage brengen aan de exploitatiecinema uit de jaren '70 en '80. Het meest bekende voorbeeld is natuurlijk Robert Rodriquez en Quentin Tarantino's GRINDHOUSE: een ‘night at the movies' die bestond uit twee films en een aantal neptrailers. In het kader van dit project werd een wedstrijd uitgeschreven voor amateurfilmmakers die ook zo'n Grindhousetrailer wilden maken. Winnaar werd Jason Eisener met HOBO WITH A SHOTGUN. Het internetsucces van zijn filmpje leidde ertoe dat hij de kans kreeg het concept, dat zich volledig door de titel laat beschrijven, tot een speelfilm uit te werken. En daarmee bewijst hij nog veel meer in zijn mars te hebben dan zijn geestige trailer liet zien.

Het eerste dat opvalt aan HOBO is namelijk dat Eisener visueel een ijzersterke regisseur is. Hij schoot de film in harde, schitterende kleuren die van het scherm afspatten. Felrood, diepblauw, smerig bruin. Geen krassen op het beeld en slordige shots, zoals in de GRINDHOUSE-films, maar verrassend gelikte beelden die doen denken aan het werk van Dario Argento. Waar de neptrailer nog als parodie overkwam, maakt Eisener hier duidelijk dat hij zijn vak bloedserieus neemt.

Wat natuurlijk niet wil zeggen dat er niets te lachen valt; HOBO zit vol krankzinnige oneliners en karikaturale personages, die een grijns op het gezicht van iedere exploitatieliefhebber zullen toveren. Het geweld is nog harder en sadistischer dan in zijn meeste genregenoten, maar ook cartoonesker, waardoor het regelmatig op de lachspieren werkt. Toch zullen er ongetwijfeld kijkers zijn die er aanstoot aan nemen, want Eisener heeft er duidelijk plezier in de grenzen van de goede smaak op te zoeken. Een bloedfontein uit de nek van een onthoofd lichaam, goed, daar kijkt de liefhebber niet meer van op. Maar de scène waarin een pedofiel een schreeuwend kind ontvoert gaat voor sommigen misschien net iets te ver voor een luchtige exploitatiekomedie.

Gelukkig is daar de titelfiguur om een einde te maken aan de gruwelijke misdaden die het stadje Hope Town ontsieren. De zwerver met het geweer is een van de weinige menselijke personages in een wereld die met name bevolkt lijkt te worden door gewetenloze criminelen en hun hulpeloze slachtoffers. Hij is een baken van hoop in een smerige wereld. Dat het personage, en daarmee de film, zo geslaagd is, is voor een groot deel te danken aan Rutger Hauer. Hij speelt de rol met humor, maar neemt hem ook serieus. Waar de meeste acteurs van de zwerver een parodie gemaakt zouden hebben, blijft Hauer zelfs bij de meest belachelijke dialogen geloofwaardig en gaat hij nooit zo over de top als de rest van de film.

Dat maakt dat HOBO meer is dan zomaar een ode-met-een-knipoog. De knipoog is volop aanwezig, maar de film weet ook wanneer hij zichzelf serieus moet nemen. Te midden van alle chaos en geweld is de titelfiguur het kloppende hart dat de film boven de verwachtingen doet uitstijgen.

Extra: Lees hier ons interview met Jason Eisener: http://www.thecultcorner.com/interview/interview-jason-eisener