Insidious

INSIDIOUS is een aaneenschakeling van horrorclichés. Met name in het eerste uur van de film is er nauwelijks een scène te bekennen waarvan we niet eerder een variant zagen in het spookhuisgenre. De geesten die alleen op foto's zichtbaar zijn, het jongetje dat inclusief ondeugend lachje vanuit het niets verschijnt, de kindertekeningen van demonen, de paranormaal begaafde geestenuitdrijver als comic relief; we komen het allemaal tegen in deze nieuwe film van regisseur James Wan en schrijver Leigh Whannell, samen eerder verantwoordelijk voor SAW. Maar wat blijkt: in handen van getalenteerde filmmakers kan zelfs een herhaling van dat wat je al duizend keer eerder zag, nog steeds boeien. Want als INSIDIOUS een ding bewijst is het dit: clichés zijn clichés met een heel goede reden. Ze werken.

INSIDIOUS draait om een jong gezin dat geheel volgens de genrewetten zijn intrek neemt in een groot, mysterieus huis. Zoontje Dalton (Ty Simpkins) krijgt kort daarop een ongeluk en raakt in een coma. Vanaf dat moment begint moeder Renai (Rose Byrne) vreemde dingen te zien en te horen, waaronder mensen die door het huis lopen en onverklaarbare stemmen op de babyfoon. Vader Josh (Patrick Wilson) is, eveneens volledig volgens de gebruikelijke spookhuiswetten, uiteraard van mening dat het allemaal haar verbeelding is. En al weet Wan ons effectief te laten griezelen (we zitten een aantal keren met onze handen vastgeklampt aan de stoelleuning en met onze ogen vastgelijmd aan het scherm), het ongeloofwaardige script speelt de film wel degelijk parten.

Zo is de rolverdeling tussen Renai en Josh dermate slecht uitgewerkt dat het de hele film blijft knagen. Want de enge dingen die de moeder ziet, zijn óf echt, óf ze hallucineert. Dus dan bel je óf de politie, óf een psychiater. Maar geen van beide opties wordt besproken. Zelfs wanneer Renai een bloedrode handafdruk vindt op de lakens van haar zoontje, schakelt het echtpaar niet de hulp van de politie in. Een paar scènes later houdt Josh nog steeds vol dat er niets aan de hand is en dat Renai zich alles inbeeldt; hij lijkt vergeten te zijn dat hij fysiek bewijs van het tegendeel heeft gezien.

Ook storend: de scène waarin Renai gefluister hoort op de babyfoon van haar kind, dat boven ligt te slapen. Heel langzaam loopt ze naar de babyfoon toe, en luistert ze naar wat er gezegd wordt. Pas als het gefluister in geschreeuw overgaat, rent ze naar boven. Blijkbaar vindt ze het prima dat er iemand in haar huis inbreekt en bij haar kind staat, zolang er maar geen herrie bij gemaakt wordt. Enfin, als ze eenmaal boven is, is er natuurlijk niemand te bekennen. Die avond in bed zegt ze tegen Josh: "Er is vandaag zoiets raars gebeurd." Niet overtuigend dat het pas vlak voor het slapengaan in haar opkomt om deze bizarre gebeurtenis bij wijze van anekdote met haar man te delen.

Het spreekt voor het vakmanschap van Wan dat hij de film ondanks deze grote weeffouten in het script zo griezelig weet te maken. Met ouderwetse middelen en eenvoudige filmtrucs jaagt hij zijn publiek regelmatig de stuipen op het lijf. INSIDIOUS is daarmee uiteindelijk niet angstaanjagend op een intelligente, onderhuidse manier, zoals bijvoorbeeld THE SHINING of RINGU. Maar als het op spanningsopbouw en schrikeffecten aankomt, weet Wan absoluut waar hij mee bezig is. Je verstand verzet zich constant, maar er valt niet te discussiëren met het kippenvel op je arm.