The Woman in Black

Het krakende oude huis. Het mistige moeras. De uit zichzelf bewegende meubels. De bijgelovige dorpelingen. Het zijn allemaal overbekende ingrediënten voor een spookhuisfilm. Maar uit de keuken van een goede kok kan ook een eenvoudig groentesoepje heerlijk smaken.

De beroemde Britse filmstudio Hammer lijkt terug te willen naar zijn wortels met een klassiek spookverhaal, gesitueerd in het Engeland van de vroege twintigste eeuw. Ouderwets is dan ook het juiste woord voor THE WOMAN IN BLACK. Advocaat Arthur Kipps (Daniel Radcliffe) reist naar een klein dorpje, waar de onder de lokale bevolking het verhaal gaat van een mysterieuze vrouw in het zwart. Iedere keer dat zij verschijnt zou er een kind sterven. Kipps verblijft alleen in een grote, donkere Eel Marsh House, en laat dat nu net de plek zijn waar die duistere dame het vaakst opduikt.

Regisseur James Watkins doet niet moeilijk: hij vertelt een lekker eng kampvuurverhaal, meer niet. Met sfeervolle beelden, een intrigerend mysterie en een paar goed getimede schrikeffecten heeft hij het publiek al snel in zijn greep. En wat maakt het dan nog uit dat we dit allemaal al eerder gezien hebben? THE WOMAN IN BLACK is een genrefilm pur sang: je krijgt wat er op het etiket staat.

Zelfs de vreemde keuze van Daniel Radcliffe voor de hoofdrol is dan vergeeflijk. De 22-jarige acteur is in eerste instantie moeilijk te accepteren als weduwnaar en vader van een vierjarig kind. Radcliffe weet zich echter prima staande te houden en schut het beeld van Harry Potter succesvol van zich af. Niet dat hij daar veel voor hoeft te doen: zijn rol bestaat uit weinig meer dan met een gespannen gezicht door een spookhuis wandelen, ergens een vreemd geluid vandaan horen komen, op onderzoek uitgaan, niets vinden, weer ergens anders een vreemd geluid vandaan horen komen, opnieuw op onderzoek uitgaan, et cetera. In feite is hij inwisselbaar: het huis speelt de hoofdrol. En dat doet het, met zijn sombere uiterlijk, donkere gangen en beslagen ruiten, uitstekend.

Het gebrek aan originaliteit weerhoudt THE WOMAN IN BLACK ervan echt iets bijzonders te worden. Dat is echter helemaal niet erg: het is mooi om te zien dat een goede regisseur zijn publiek nog steeds met ouderwetse, eenvoudige middelen de stuipen op het lijf kan jagen. Dit is wat we van een Hammerfilm mogen verwachten.