Sinister

Hoe eng een horrorfilm ervaren wordt, is uiterst persoonlijk. De een krijgt kippenvel bij bovennatuurlijke boemannen, de ander duikt juist achter een kussen bij realistischer griezels. Een korte inleiding in de persoonlijke horrorvoorkeuren van ondergetekende is dus op zijn plaats, voordat we onze tanden zetten in SINISTER.

Ik heb horrorfilms 'die echt kunnen gebeuren' nooit eng gevonden. Geef mij maar een monster uit een andere wereld, dat -liefst via een televisie, computer of schilderij- de onze binnendringt. Tegen zo'n wezen is verweer onmogelijk: het bestaan van Het Ding is zo fundamenteel in strijd met ons gevoel voor redelijkheid, dat de enige logische respons is om verstijfd van angst te blijven staan.

Voor wie zich in bovenstaande kan vinden is SINISTER de engste film in jaren.

True crime-schrijver Ellison Oswalt (Ethan Hawke) trekt met zijn gezin in een huis waarvan de vorige bewoners op gruwelijke wijze zijn vermoord. De zaak is nooit opgelost. Ellison hoopt zijn daar verandering in te brengen; hij staat erom bekend aanwijzingen te vinden die de politie over het hoofd zag.

En ja hoor: Ellison vindt op zolder een kist vol filmrollen, die het lugubere lot van de slachtoffers tonen. Te mooi om waar te zijn, zou je denken. Al snel blijkt dan ook dat hier geen sprake is van vergeten bewijsmateriaal, maar van- nee, laten we niet te veel verklappen (zoals de trailer overigens wel doet; wees gewaarschuwd).

Het zal in ieder geval niemand verrassen dat Ellison al snel bovennatuurlijke dingen begint te horen en zien. Scenarist en regisseur Scott Derrickson beheerst de spookhuisformule uitstekend: scènes waarin iemand een vreemd geluid hoort en eens op onderzoek uit gaat in een donkere ruimte (doe toch het licht aan!) kennen we allemaal, maar zo spannend als Derrickson ze maakt, zagen we ze zelden. Bovendien laat hij deze sequenties vaak tot een bevredigende climax komen met een schokkend tafereel, zonder daarbij te leunen op bloedvergieten.

Zoals in de meeste goede horrorfilms, wordt de griezelarij afgewisseld met dramascènes: naar mate de gebeurtenissen in het huis angstaanjagender worden, loopt de spanning tussen Ellison en zijn gezin op. Zijn vrouw Tracy (Juliet Rylance) wil zo snel mogelijk weg, terwijl Ellison zelf steeds meer geobsedeerd raakt door zijn werk. De Jack-en-Wendy-relatie die we kennen uit THE SHINING. Rylance is uitstekend als de wanhopige stem der redelijkheid, maar het is Hawke die de show steelt. Als hij, nerveus en op de rand van de waanzin, uitlegt waarom het van belang is dat hij zijn onderzoek doorzet, zou je bijna met hem meegaan.

Puntje van kritiek: in het scenario laat Derrickson soms wat steken vallen. Want waarom gaat Ellison niet naar de politie met die mysterieuze filmrollen? Er wordt weliswaar duidelijk gemaakt dat hij in verband met zijn werk geen goede relatie heeft met het gezag in 't blauw, maar dat is nog geen reden om bewijsmateriaal te achterhouden. Ook de uiteindelijke verklaring van het mysterie laat te wensen over: niet alle puzzelstukjes vallen op hun plaats.

Voordeel van het genre: de gevoelige kijker is tijdens de film te druk met bang zijn om zich om plotgaten te bekommeren. Op weg naar huis steken knagende vragen echter de kop op. Het is dan ook goed mogelijk dat de film bij een tweede kijkbeurt, als je weet dat de vork niet perfect in steel zit, minder effectief is.

Gelukkig heeft SINISTER genoeg schitterend enge momenten om ons voor een lange tijd verzadigd te houden. Die twee kijkbeurt stellen we dus nog even uit.