The Purge

In het Amerika van de nabije toekomst is er amper nog criminaliteit en waren de werkeloosheidscijfers nooit zo laag. Dat heeft het land te danken aan de jaarlijkse zuivering, de zogenaamde The Purge, een periode van twaalf nachtelijke uren waarin alles is toegestaan. Verkrachting, diefstal, moord en alle combinaties daartussen: de hulpdiensten komen je niet redden. En ze komen je ook niet arresteren. Barbaars maar ook effectief, want jaarlijks wordt het land zo gezuiverd van gespuis, armoedzaaiers en andere onrendabelen.

Te midden van dit tumult moet een brave, rijke vader zijn gezin beschermen tegen indringers. Ze hebben hun huis van boven tot onder afgesloten en staan niet hoog op de lijst van mensen die opgeruimd moeten worden, tot zoonlief een zwerver hun tijdelijke fort binnenlaat. De studenten die achter hem aanzitten eisen hun prooi en dreigen iedereen af te maken die hem beschermt. Een simpel en effectief uitgangspunt. Regisseur James DeMonaco weet dat ook en het is te prijzen dat hij moralistisch gezever links laat liggen. THE PURGE draait om geweld en doet denken aan films als Hanekes FUNNY GAMES en Carpenters ASSAULT ON PRECINCT 13.

De leider van de moordlustige studenten is overigens de enige die niet anoniem blijft. Het hele stel draagt rubberen maskers: lekker eng wanneer ze in de beveiliginscamera's staren. Maar wanneer de aanvoerder, fantastisch gespeeld door acteur Rhys Wakefield, zijn masker afdoet, dan verlang je ineens terug naar toen zijn gezicht nog niet zichtbaar was. Zijn scheve glimlach rijkt van oor tot oor en zijn mimiek is angstaanjagend. Het type slechterik dat een film als deze nodig heeft. Zwaar aangezet, want wie neemt dit concept überhaupt serieus?

Wie buiten de filmcontext denkt, ziet talloze haken en ogen. Hebben mensen echt genoeg aan twaalf uur geweld om de rest van het jaar niet meer aan het moorden, stelen of verkrachten te slaan? De plottwists die DeMonaco in de tweede helft van THE PURGE nog in petto heeft zijn ten slotte overdadig, want ineens sluipt er alsnog moraal in een film die daarvoor geen ruimte biedt. We willen een huisvader zien knokken tegen beesten van mensen, in een filmsetting waarin toekomstkritiek met een vette knipoog wordt gebacht. Dat is toch niet teveel gevraagd?