Deliver Us From Evil

Na het – afhankelijk van hoe je ernaar kijkt – angstaanjagende/vermakelijke SINISTER (2012) keert horrorregisseur en scenarist Scott Derrickson (THE EXORCISM OF EMILY ROSE) terug naar bekend terrein: het exorcisme. Een terrein waar Derrickson misschien té bekend mee is geworden, want het “op feiten gebaseerde” DELIVER US FROM EVIL is een inspiratieloos clichéfestijn van jewelste.

DELIVER US FROM EVIL introduceert in de eerste scène al de duivelse entiteit, die het leven van New Yorker politieagent Sarchie (Eric Bana) zal teisteren. Ergens in de woestijnen van Irak treft een groep soldaten een mysterieuze grot aan met daarin een onheilspellend teken aan de wand. Via found footage van de helm van een van de soldaten zien we hoe plots iedereen in paniek raakt van iets.

De scène daarop zijn we in een extreem grimmig New York, waar Sarchie zijn politiewerk doet. Op hoogst onwaarschijnlijke wijze (of is het –zoals de film wil suggereren - lot?) komt hij samen met zijn buddy cop Butler (COMMUNITY’s Joel McHale in stereotype ‘bro-modus’) via een oproep van huiselijk geweld terecht in een macabere zaak, waar de soldaten in Irak iets te maken hebben met een vaag schilderbedrijf, een vrouw, die haar baby in het leeuwenhok van een dierentuin heeft gegooid en uiteindelijk een kwade demon, die uitgedreven moet worden. Hoe heeft dit ooit op een echte zaak gebaseerd kunnen zijn?

Van jonge kinderen, die ’s nachts worden wakker gehouden door enge wezens tot bezeten mensen met bovennatuurlijke krachten, die in het Latijn spreken, en jump  scares, heel veel jump scares; DELIVER US FROM EVIL neemt alle horrorclichés en schept er nog een schepje bovenop door het horrorgenre samen te laten komen met de buddy cop-film. Al die horrorclichés gaan nu hand in hand met gevatte oneliners en koffie in de politiewagen. Om het pakket van clichés netjes in te pakken worden we ook nog voorgesteld aan de meest ongure priester ooit (hij rookt, hij drinkt, hij versiert vrouwen!), die als voornaamste reden in de film lijkt te zijn gezet om het christendom cool te laten lijken en daarna pas het verhaal een beetje voort te sturen.

Het overdonderende gebrek aan subtiliteit wordt zelfs doorgevoerd in de reclamecampagnes van DELIVER US FROM EVIL. Al in de trailers en op de poster wordt verklapt dat we in deze film te maken zullen krijgen met de duivel: D(eliver us from)Evil suggereert Devil! Verrassing! Dat de campagne zich hier zo op richt is jammer, want het exorcisme in DELIVER US FROM EVIL stelt het meest teleur. Gietende regen, versplinterde glazen, Latijnse spreuken en een bebloed lichaam waarin een duivel schuilhoudt; de exorcist scène komt recht uit het boekje, maar gezien de vlugheid ervan en de films extreem lange aanloop ernaartoe voelt hij geforceerd en onbevredigend. 

Het is verbazingwekkend hoe de kwaliteit van de films van Scott Derrickson zo kunnen wisselen. Waar hij met SINISTER nog zo een scherpe en effectieve horrorfilm schreef en regisseerde, slaat hij hier de plank volledig mis. Voor een film, die ons zogenaamd van het kwade moet verlossen, komt er met DELIVER US FROM EVIL maar weinig goeds voor in de plaats.