mother!

De jongste film van Darren Aronosfky begint als een psychologische thriller, maar blijkt al snel een onvervalste horrorfilm uit het sub-genre van de home invasion met bovennatuurlijke trekken. MOTHER! gaat over creatie, liefde en de opoffering die nodig is voor die creatie.

Jennifer Lawrence speelt de jonge vrouw Mother, die samen met haar oudere man Him (Javier Bardem), in een enorm, afgelegen huis woont. Ze leiden een rustig leven waarbij zij zich bezighoudt met het kiezen van de perfecte verfkleur en het opknappen van hun rustieke huis. Hij is een dichter die zich afzondert in zijn studeerkamer.

Deze situatie verandert als op een avond een onbekende man (Ed Harris) met een smoes voor de deur staat. Tot verbazing van Mother laat de dichter hem binnen en biedt hem zelfs een slaapplaats aan. Niet lang daarna doet ook diens vrouw (Michelle Pfeiffer) haar intrede in het huis en al snel gaat het stel zich steeds opdringeriger gedragen. Tijd om aan de beklemmende situatie te wennen heeft de gastvrouw niet omdat er alweer nieuwe gasten voor de deur staan…dit leidt tot een alles verwoestende draaikolk van ontreddering waarin Mother zich moet zien te redden en haar liefde en opoffering voor haar man tot het uiterste wordt getest. 

Lawrence levert een van haar beste acteerprestaties, waarbij ze overtuigend de onmacht en frustratie van haar personage neerzet. Javier Bardem speelt vrij ingetogen, wat enigszins verrassend is gezien het genre en zijn eerdere gedenkwaardige rollen. Ed Harris en Michelle Pfeiffer stelen de show: Harris als een zieke man die het niet kan laten om met zijn handen van dingen af te blijven en zij die het nodig vindt om met een kille blik ongevraagd haar mening te geven. Onuitstaanbaar. Later komen nog twee bekende gezichten langs, in korte maar effectieve rollen.

Het verhaal wordt vanuit Mother’s perspectief verteld en dit wordt benadrukt door de cameravoering van director of photography Matthew Libatique (BLACK SWAN). Door gebruik te maken van close-ups van Lawrence’s gezicht en lange handheld shots wijkt hij niet van haar zijde. Opvallend is de afwezigheid van filmmuziek. Had Aronofsky aanvankelijk nog een beroep gedaan op de befaamde IJslandse componist Jóhann Jóhannsson (ARRIVAL), uiteindelijk koos hij voor het compleet weglaten van muziek. Dat zorgt er in dit geval voor dat je als kijker de horror niet van grote afstand hoort aankomen.

Met BLACK SWAN had Aronofsky al een horrorfilm gemaakt en hoewel er overeenkomsten tussen beide films zijn (zoals creatie en transformatie), is de invloed van een andere horrorfilm veel groter: ROSEMARY’S BABY van Roman Polanski uit 1968. De compositie van een van de posters van MOTHER! is zelfs identiek aan die van de klassieke poster van ROSEMARY’S BABY. De relatie tussen beide films wordt aan het einde van MOTHER! steeds duidelijker. Hoewel Aronosfky op een bepaald moment de regie over de hysterie in de film lijkt kwijt te raken, is MOTHER! een meer dan welkome toevoeging aan het genre van de home invasion horrorfilm.