Midsommar

In veel opzichten is MIDSOMMAR een anti-horrorfilm. De opvolger van het nagelbijtende HEREDITARY speelt zich in het volle daglicht af, en maker Ari Aster verdomt het om de kijker de stuipen op het lijf te jagen. Onheilspellend is het allemaal wel, en vooral: gruwelijk mooi.

Met HEREDITARY zag de distributeur zijn kans schoon en plakte er het etiket 'de engste film ooit' op - discutabel, maar kassatechnisch niet dom. Maar zelfs de meest doortrapte marketeer haalt het niet zijn harsens om eenzelfde stunt met opvolger MIDSOMMAR te flikken.

Om maar gelijk de olifant in de kamer te benoemen: eng of enigszins spannend wordt het niet in de tweeënhalf uur die regisseur/scenarist Ari Aster er voor uit trekt. Wie voor het horror-etiket naar de bioscoop holt en op koud angstzweet en hartkloppingen hoopt, kan zich dus de moeite besparen. Daarmee is overigens niet gezegd dat MIDSOMMAR een gezellig of vrolijk festijn is. Integendeel: het is een creepy en enorm onheilspellend relatiedrama, eigenwijs en fascinerend. Arthousehorror voor esthetische geesten, dat nog het meest in de buurt komt van cultfavoriet THE WICKER MAN (het origineel uit de jaren 70, niet de misbakselremake met Nicolas Cage), maar dan met een Stanley Kubrick-oog voor artdirection en een vleugje David Lynch.

Ondanks de riante speelduur past het verhaal van Midsommar met gemak in een notendop. In een halve zelfs. Een Amerikaanse twintiger, een grandioze Florence Pugh, klampt zich wellicht tegen beter weten vast aan haar foute vriendje (Jack Reynor), ook als die met zijn beste maten voor vakantie naar een Zweeds gehucht vertrekt. Het alibi van het uitstapje is dat de antropologiestudenten daar veldonderzoek kunnen verrichten voor hun scriptie, want ze zijn bij hoge uitzondering uitgenodigd om de eeuwenoude zonnewenderituelen van de Hårga-gemeenschap bij te wonen. Deze heidense hippies met hun witte gewaden zijn zonder uitzondering blond, blank, gastvrij, opgewekt, open minded en niet zuinig met het uitdelen van geestverruimende paddo's en hallucinante thee. Dus tja, wat zou er in hemelsnaam mis kunnen gaan met onze Amerikaanse vrienden tijdens het negendaagse ritueel? Uiteraard precies wat je van te voren al zelf had kunnen bedenken. We kunnen verklappen dat je na de aftiteling waarschijnlijk geen behoefte voelt een last minute naar Zweden op te boeken.

Zoals HEREDITARY eigenlijk een als griezelfilm vermomd rouwverwerkingsdrama was, lijkt Aster hier vooral geïnteresseerd in het relatiedrama. En in de beelden! Ook zonder de trippy effecten met pulserende bloemenkransen en smeltende bomen kijk je je ogen uit aan het virtuoze camerawerk en de uitgebalanceerde shots. Als we de filmmarketeer een handje mogen helpen: 'De beeldschoonste horrorfilm ooit'.