Brooklyn

’s Ochtends vroeg, het Ierse platteland in de jaren vijftig. Eilis Lacey (Saoirse Ronan) loopt door een donker verlichte straat, op weg naar de kerk. Ze heeft een opvallend modieuze hoed op en loopt met elegante pas. Later tijdens de ochtenddienst gaapt ze wanneer de dominee spreekt. Nog later zien we haar als opvallende verschijning in de buurtwinkel: iedereen is grauw gekleed, terwijl Eilis in een zalmroze shirt de klanten bedient, haar rode haren glanzen net iets meer dan die van haar omstanders.

Het is duidelijk: Eilis hoort hier niet. Ze is te mooi, te slim, te eigengereid voor het bekrompen Ierse dorpsleven. Een pientere dame, voorbestemd voor iets groters. Iets wat Ierland haar niet kan bieden.

In een andere film zou Eilis rebelleren tegen haar ouders door stiekem de wereldliteratuur verslinden, of alles op alles zetten om in de grote stad te kunnen studeren. Dit verhaal gunt haar zulke zelfstandigheid niet: Eilis’ moeder heeft via de katholieke kerk geregeld dat ze naar Amerika kan om er te wonen en werken. In Brooklyn, New York om precies te zijn.

BROOKLYN, gebaseerd op de gelijknamige roman van Colm Toibin en naar een scenario van Nick Hornby, gaat over die overstap. Over het verschil tussen het verstikkende dorpsleven en de plotselinge vrijheid van de grote stad New York. Over de onverwachte eenzaamheid die daarmee gepaard gaat en de strijd om dat te overwinnen. En over het jezelf vinden doordat je een nieuw thuis ontdekt.

Dat nieuwe thuis blijkt in eerste instantie een soort mini Ierland. Eilis verblijft bij een Ierse hospita, gaat naar een Ierse kerk en bezoekt een Ierse dancing om er Ierse mannen te ontmoeten. Maar de verschillen dringen zich langzaamaan op. Wanneer Eilis bedroefd door heiwee achter de kassa van groot warenhuis staat, vraagt haar collega ruwweg of het die tijd van de maand is. Wanneer een buurvrouw haar bleke huid ziet, wordt er meteen een kwast rouge opgesmeerd. Appearence is everything. Pas wanneer ze liefde vindt bij de Italiaanse loodgieter Tony Fiorello (Emory Cohen) leert Eilis zich een houding te geven.

Toibins roman stamt uit 2009 en werd meteen door Ierse filmmakers opgepikt. Ondanks dat verschillende actrices aan het project verbonden waren, is het moeilijk je iemand anders dan Saoirse Ronan in rol van Eilis Lacey voor te stellen. De Iers-Amerikaanse actrice, pas 21 jaar en al tweemaal genomineerd voor een Oscar, heeft al een hele carrière van volwassen jongedames achter de rug: ATONEMENT, BYZANTIUM, THE GRAND BUDAPEST HOTEL. Wijs starende meisjes, die op een af andere manier de situatie onder controle lijken te hebben. Lijken te hebben, totdat hun veilig gecreëerde wereldbeeld door een schokkende gebeurtenis op z’n kop wordt gezet en ze in paniek uit hun zelfgecreëerde rol dreigen te vallen.

Ook in BROOKLYN gebeurt zoiets. Na het overlijden van haar geliefde zus Rose, keert Eilis terug naar haar Ierse geboorteplaats. Zo erg blijkt het er niet te zijn. Ze wordt gewaardeerd en direct weer in de gemeenschap opgenomen. Er is zelfs een jongen (Dohmnall Gleeson) in haar geïnteresseerd. Regisseur John Crowley (INTERMISSION, BOY A) presenteert deze situatie als een alternatieve werkelijkheid, alsof die Amerikaanse episode helemaal niet heeft plaatsgevonden. Maar de liefdesbrieven van Tony stapelen zich op. Hoe lang houdt Eilis deze fantasie vol?

BROOKLYN is een mooie, maar veilige film. Zo een waar de Amerikaanse meisjes allemaal opvallende felkleurige jurken dragen en op de achtergrond het licht in strakke bundels door de ramen schijnt. Saoirse Ronan schittert in dit decorum van hoffelijkheid en romantiek, maar is het genoeg? Zijn al deze romantische perikelen niet te vrijblijvend om echt te blijven? Welke ontberingen zou je werkelijk moeten overwinnen wanneer je in de jaren vijftig die overstap waagde?