Little Women

Zorg dat als je een vrouwelijk hoofdkarakter hebt en ze aan het einde van het boek getrouwd is, of dood. Dat advies krijgt aspirant schrijfster Jo March mee van een uitgever in Greta Gerwigs adaptatie van Little Women. Het mag duidelijk zijn, in haar verfilming van Louisa May Alcotts werk stopt Gerwig haar feministische agenda niet onder stoelen of banken. Lastig blijft dat LITTLE WOMEN (spoiler alert voor een 150 jaar oud boek) exact aan dit voorschrift voldoet. 

Saoirse Ronan is de zevende actrice die Jo March speelt in een verfilming, Katharine Hepburn en Winona Ryder gingen haar onder andere voor. Wie bekend is met het bronmateriaal, of zelfs eerdere adaptaties, weet dat het verhaal kan worden opgesomd in zes woorden: heilige boontjes onder een moraliserend sausje. Little Women stamt uit een tijd dat er nog maar weinig boeken specifiek voor meisjes werden geschreven, en het lijkt wel alsof alle levenslessen voor nette meisjes er ingepropt zijn. Het vervult een belangrijke rol in de Amerikaanse literatuur, maar Little Women blijft een wat vervelend boek.

Gerwig kijkt gelukkig verder dan alleen het boek. Haar LITTLE WOMEN is een liefdesbetuiging aan het verhaal en de March zusjes, maar vooral aan Louisa May Alcott. Alcotts bekendste boek komt grotendeels overeen met haar eigen leven, en Gerwig liet zich voor Jo March vooral inspireren door Alcotts eigen strijd om serieus genomen te worden als schrijfster. Waar eerdere films van het boek zich vooral afspeelden in het huis van de March familie, schijnbaar nooit verder dan drie meter van een knapperend haardvuurtje, laat Gerwig haar Meg, Jo, Beth en Amy vrij de wereld in. Het helpt het verhaal volwassener te maken en Gerwigs script is een perfect voorbeeld van hoe een verfilming nieuw leven kan blazen in een gedateerd boek. 

De film opent met Jo die resoluut bij een uitgever binnenloopt: welke verhalen moet ik schrijven zodat jij ze koopt? De stemming is meteen gezet: Jo heeft als ongehuwde vrouw niet de luxe om zich zorgen te maken over artistieke integriteit, ze moet brood op de plank zien te krijgen. Gerwigs LITTLE WOMEN gaat vaak over de positie van vrouwen uit de sociale klasse van de March zusjes, af en toe ligt het exposé er wel heel dik bovenop, maar een vervelend feministisch pamflet wordt het nooit, daar zorgen de acteurs en hun regisseur wel voor.

Vooral Saoirse Ronan en Florence Pugh verdienen alle lof: Ronan speelt Jo koppig maar kwetsbaar, de inkt op haar vingers niet alleen een teken van haar passie maar ook van haar imperfectie. Scene stealer Pugh is als Amy veel meer dan alleen het verwende jongste zusje. Gerwig laat de March zusjes als een kippenhok door elkaar praten en weet naast Alcotts authentieke sibling rivalry ook de driedimensionaliteit van jonge vrouwen neer te zetten, net zoals zij die zo goed wist te vangen in LADY BIRD.

Het is duidelijk dat Gerwig een verfilming wilde maken met een sterke feministische boodschap. Hoewel de keuze voor Alcotts zoetsappige trutterij in eerste instantie dezelfde reactie kan oproepen als Hillary Clinton als eerste vrouwelijke presidentiële kanshebber (was dit nou de beste optie?), weet Gerwig er een enerverend geheel van te maken.