Angel

Angel is alweer de negende speelfilm van Frankrijks lievelingsprovocateur François Ozon, en zijn eerste Engelstalige productie. Ozon brak in 2001 door met Sous le Sable en verwierf in eigen land onsterfelijkheid door zijn mierzoete musicalwhodunit 8 Femmes waarvoor hij zelfs Catherine Deneuve aan het dansen kreeg. Na een drietal subtielere producties, waaronder het sterke Le Temps Qui Reste komt Ozon nu met een ambitieuze verfilming van Elizabeth Taylors gelijknamige roman uit 1957.

Angel Deverell is een dromerige, dwarse puber rond de eeuwwisseling in een klein, Engels dorpje. Haar moeder beheert een kruidenierswinkeltje, maar Angel heeft geen enkele intentie om de zaak ooit over te nemen, want schrijfster is wat ze wil worden. Ze leeft, droomt en ademt verhalen waar alles voor moet wijken. Als op zeer jonge leeftijd een van haar boeken wordt gepubliceerd, kan Angel het zich veroorloven om haar hele leven in te richten als een van haar verhalen: zoet, kitsch en ver, ver weg van de realiteit. Van een koppig meisje verandert ze razendsnel in een onuitstaanbaar ijdel, arrogant en verwend wicht, waar de honden geen brood van lusten.

Ozon heeft Angel, gespeeld door betrekkelijke nieuwkomer Romola Garai, werkelijk geen enkele verzachtende karaktertrek meegegeven, en dat is maar goed ook, want de bittere kant van Angel moet tegenwicht bieden aan het edelkitscherige, kasteelromannerige verhaal dat volledig is dichtgesmeerd met vioolmuziek, regenbogen, bliksemschichten en balzalen. Als enorm liefhebber van de jaren vijftig Hollywoodmelodrama's gooit Ozon alle remmen los, compleet met felroze openingsletters, een keur aan luxe huisdieren en shots met erg nadrukkelijke rear projection, een techniek die veel wordt gebruikt voor shots van personages in auto's en treinen, waarvoor acteurs eerst in een studio worden gefilmd en achter wie vervolgens de achtergrond wordt gemonteerd.

De uiteindelijke val van het verwende nest is geheel trouw aan de roman van Elizabeth Taylor: onherroepelijk en venijnig genoeg om te plezieren. François Ozon vraagt echter veel geduld van de kijker die moet blijven proberen om door en over de zoete taart heen te kijken, want het is een gevaarlijk staaltje balanceren dat de regisseur uitvoert. Van de acteurs overtuigen vooral Lucy Russell als de hopeloos verliefde dienstmeid en Charlotte Rampling als de bitchy vrouw van de uitgever van Angels flutromannetjes. Alle dik aangezette knipogen ten spijt schuilt er in Angel vooral een met veel schwung verteld verhaal over het ten ondergaan van ijdelheid en arrogantie. Succes en geld maken niet gelukkig, liefde voor jezelf en je omgeving wel, zo leert salonprovocateur Ozon ons met deze Angel.