Alles van Waarde

Frans Bromet is boos. De filmmaker en interviewer die erom bekend staat zelden een emotie te tonen, maakt met ALLES VAN WAARDE een documentaire waarin hij zijn pijlen richt op volgens hem een van de grootste problemen van ons land: de schaalvergroting van bedrijven en de daarmee gepaard gaande managerscultuur. Helaas zijn die pijlen lang niet scherp genoeg: Bromet vermaakt, maar zal niemand die nog niet aan zijn kant stond overtuigen.

Bromet laat zien hoe managers beslissingen nemen die totaal los staan van de wensen en capaciteiten van de klanten en werknemers van hun bedrijf. Zo volgt hij bejaardenverzorgers die niet in staat zijn hun werk optimaal te doen, omdat de regelgeving niet gebaseerd is op de praktijk, maar op onrealistische verwachtingen. Hij spreekt een manager die een schoolgebouw heeft laten neerzetten, en kort daarna vergeten is hoeveel miljoen dit project gekost heeft. Een vrouw wiens klachten aan de klantenservice van haar telefonieleverancier consequent genegeerd worden. Zaken die niet zouden gebeuren, zo stelt Bromet, als bedrijven kleiner waren en de regelmakers dichter bij de mensen stonden wiens werk ze vormgeven.

Weliswaar een goed punt, maar Bromet maakt het tegenstanders van zijn aanpak wel erg gemakkelijk, want de voorbeelden die hij laat zien, zijn slechts anekdotisch. Bromet doet weinig onderzoek en hoe groot het probleem van schaalvergroting in Nederland werkelijk is, wordt niet duidelijk. Ironisch genoeg zou zijn betoog een stuk sterker zijn, als hij op grotere schaal zou werken.

Naast een politiek statement is ALLES VAN WAARDE ook een documentaire over Bromet zelf, en over zijn dochter Laura, die namens GroenLinks in de gemeenteraad van Ilpendam zit. De twee hebben discussies over vader Bromets ideeën, waarbij Laura hem vaak verwijt te pessimistisch te zijn en te weinig actie te ondernemen. Ook zien we hoe Laura haar intrek neemt in een nieuw huis, en hoe haar vader helpt bij de verbouwingen. Door Bromets geestige persoonlijkheid is dat allemaal vermakelijk, maar je vraagt je toch af wat deze scènes te zoeken hebben in een film die in de eerste plaats een cultureel probleem in kaart wil brengen.

ALLES VAN WAARDE slaagt daarmee niet geheel als politieke documentaire: zij die het met Bromet eens zijn, zullen er een bevestiging in zien van wat ze al wisten; zij die aan de andere kant staan, zullen er weinig overtuigingskracht in vinden. Wat de film wel is, is vermakelijk, geestig, charmant en op zijn minst een aansporing tot debat. Misschien had er meer in gezeten; aan de andere kant is de eenvoud en de menselijke benadering juist de kracht van Bromets werk. Hij is geen beschouwer van de maatschappij, maar van individuen. En aan die benadering, zo stelt ALLES VAN WAARDE, heerst nogal een gebrek.