Stories We Tell

De eerste twee films van de Canadese actrice en filmmaakster Sarah Polley gaan over vrouwen in crisis: haar regiedebuut AWAY FROM HER (2006) over een aan Alzheimer lijdende vrouw die langzaamaan merkt dat ze aan het verdwijnen is, in TAKE THIS WALTZ (2011) is het Margot die moet kiezen tussen haar huwelijk of een nieuwe liefde. Haar nieuwste is op een bepaalde manier ook een crisisfilm: STORIES WE TELL is een wonderlijke, intelligente documentaire waarin Polley op zoek gaat naar het ‘ware' verhaal van haar moeder Diane, een actrice die aan kanker overleed toen Sarah nog maar een klein meisje was, en er al doende achterkomt dat waarheid eigenlijk een illusie is.

Om bij het begin te beginnen: het familieverhaal. Door middel van super 8 home videos en interviews met familieleden, vrienden en oud-collega's probeert Polley een portret van haar moeder te schetsen. Maar al gauw blijkt dat lastig: ontwijkende antwoorden, mensen die elkaar tegenspreken, afleidende humor. In hoeverre is er eigenlijk een waar portret van iemand te maken? En waar moeten we op vertrouwen? Zelfs de home videos, die als een soort feiten de verhalen moeten ondersteunen, blijken toch niet geheel betrouwbaar.

Gaandeweg verschuift de toon dan ook: wat begon als een familieportret, wordt steeds meer een essay over waarheid. Wat betekent het eigenlijk om de waardheid te vinden? Kan dat wel? Het zijn grote, abstracte vragen die behandeld worden. En toch verliest de film dankzij haar warme, intieme blik nergens aandacht voor de mensen die aan het woord zijn. Dat is Polleys voornaamste prestatie: STORIES WE TELL is rijk aan inzichten, maar ook speels, vol humor en ontroerend.

m terug te komen op de crisis: die zit ook in de structuur van de documentaire. Niet voor niets koos Polley dit aan aan de Canadese schrijfster Margaret Atwood ontleende citaat als motto: ‘When you are in the middle of a story it isn't a story at all, but only confusion. It's only afterwards that it becomes anything like a story at all. When you're telling it, to yourself or to someone else'. Pas achteraf krijgt het verhaal vorm, middenin is het chaos en verandering. Zo is het ook met Sarah Polleys persoonlijke familiedocumentaire: wat begint als een portret van haar moeder, verandert al doende in een metadocumentaire over het geheugen, hoe we herinneren en hoe verhalen onze identiteit vormen, en onthult pas op het einde haar inzichten en complexiteit.