Immortals

Regisseur Tarsem Singh brak in 2000 door met zijn visueel overdonderende thriller THE CELL, waarin hij Jennifer Lopez in de geest van een vrouwenmoordenaar liet duiken. De filmmaker gebruikte dat uitgangspunt om zich eens flink uit te leven in de decors en kostumering. Zijn overstilering werd terecht geroemd, maar er was ook voldoende kritiek, want hij vergat die mooie plaatjes aan elkaar te plakken met een pakkend verhaal. In 2006 verbaasde hij met zijn tweede langspeler THE FALL, die visueel nog mooier was maar ook op narratief vlak bekoorde. Singh bleek niet alleen een beeldentovenaar, hij toonde belofte als verhalenverteller. Langverwacht was daarom deze derde prent, die volgens de marketingmachine een variant op testosteronknaller 300 zou zijn.

Singh baseerde IMMORTALS op een reeds geschreven script over de mythische figuur Theseus, de Griekse krijger die in het Kretenzische labyrint de minotaurus versloeg. De mythe werd herschreven naar moderne maatstaven, waarin er plaats is voor wat meer spektakel. Theseus, bastaardzoon en boer, blijkt de door Zeus uitverkoren krijger om koning Hyperion te stuiten. Hyperion trekt door het Griekse rijk om verderf te zaaien, maar zijn ultieme doel is om de Titanen te bevrijden met de boog van Epirus. Dat leidt vanzelfsprekend tot nog meer verderf, dus daar moet een stokje voor gestoken worden. De goden zelf mengen zich niet met mensenzaken: Theseus moet hun vuile werk opknappen.

Om met het meest positieve te beginnen: IMMORTALS is een mooie film. De visueel ingestelde Singh kiest er voor om ingetogener te werk te gaan dan hij gewend is en probeert weg te blijven van een hapklare brok kitsch. Maar op de kostuums na is er helaas weinig origineels te ontdekken. De stoere helmen, gesluierde orakelvrouwen en een reusachtige stierenhelm van prikkeldraad zien er prachtig uit, en gaan maar mondjesmaat echt over de top. Maar verhaal en uitwerking blijven steken. Ook zijn de decors een stuk simpeler dan in zijn voorgaande films en de landschappen blijven kille, lege vlaktes met ergens in het midden een vesting of een klooster.

Wat rest is een pot gestileerde actie met veel bloed, zoals bijvoorbeeld wordt gedemonstreerd in de scène waarin god Ares met zijn strijdhamer een aantal hoofden kapot mept die uit elkaar spatten als tomaten. Henry Cavill (hij speelt volgend jaar de nieuwe Superman) als Theseus heeft voldoende spierballen in huis om de adrenaline hoog te houden. Toch krijgt de adrenaline teveel kans om weer te dalen, want tussen het bloedvergieten door zitten vele dode momenten. Dan valt pas op dat alleen Micky Rourke als Hyperion echt op zijn plek is als lompe koning. De overige castleden zijn vlak en nietszeggend zodra ze geen armen meer afhakken.

Singh geeft het gevoel alsof je een prentenboek aan het lezen bent, waarvan de plaatjes wel mooi zijn, maar het geheel niet origineel of spannend genoeg is om uit te lezen.