Dredd

‘I am the law!' Die uitspraak van Stallone kon in 1995 op meer hoongelach rekenen dan op gejuich. Hij riep het als JUDGE DREDD: de onverschrokken straatrechter uit de toekomst die zijn helm nooit afzet. Nooit? In de comicreeks in ieder geval niet. Toen Stallone zijn helm in de film wél afzette kreeg hij een horde stripfans achter zich aan. Maar zelfs de meer vergevingsgezinde bioscoopganger vond ook: JUDGE DREDD is drek. En zo flopte de film. Toch viel het eindproduct best mee. Alleen Rob Schneider als semigrappig hulpje van de überrechter zagen we liever gorgelend sterven in zijn eigen bloed, maar los daarvan heeft de actieprent een paar geweldige scènes en een toffe hoofdrolspeler.

Nu, maar iefst zeventien jaar later, mag de held de straten van Mega City One opnieuw schoonvegen. Geen remake, geen reboot, geen Stallone: deze verfilming staat los van wat er was. Acteur Karl Urban zet ditmaal de helm op (en houdt hem op). Zijn mondhoeken wijzen nors naar beneden en zijn pistool zit in zijn holster. Klaar voor de strijd? Af! Zo zal het voelen, want deze Judge Dredd racet in anderhalf uur tijd naar de top van een flatgebouw met op elke verdieping een nieuwe groep geboefte.

Samen met zijn nieuwe partner gaat de rechter af op een driedubbele moord in een megaflat van tweehonderd verdiepingen. Op de hoogste verdieping produceert één van de grootste criminelen uit Mega City One toevallig net een nieuwe drugssoort. Dredd gaat naar binnen, wordt door haar opgesloten en moet zich naar de top knokken om weer naar buiten te komen. Simpel, vermakelijk en effectief. Dat dit verhaal een kopie is van de onlangs uitgekomen en net zo bikkelharde vechtsportfilm THE RAID uit Indonesië berust overigens op toeval.

Met DREDD toont regisseur Pete Travis zich een actieliefhebber met de voorkeur voor uit dik hout gezaagde planken. Verwacht niet meer verhaal dan hierboven al is besproken; geen plottwists, geen gezeur. Dredd en zijn partner hoeven bijna alleen maar te schieten. Dat is veel minder eentonig dat het klinkt: de film is uitzonderlijk divers in het tonen van geweld. Zo heeft het pistool van de rechter zes vuurmodi. Geboefte sterft dus alleen door dit snufje al op zes verschillende manieren. En dan hebben we het nog niet eens over de miniguns van de vrouwelijke bad guy...

Daarnaast is Dredd in alle grauwheid mooi geschoten. De nieuwe drug die gefabriceerd wordt laat de gebruiker ervan de wereld ervaren op slechts één procent van de normale snelheid. Dat levert gruwelijke scènes op in slow motion die ook nog eens esthetisch zijn. De hele film oogt verder als een dure B-productie en zo voelt het ook. En dat is precies de kracht van DREDD. Dit is geen overgeproduceerde rommel met een flutverhaal. Dit is gewoon ouderwets knallen met een held die in oneliners praat.