Only God Forgives

Waar Nicolas Winding Refn twee jaar geleden met zijn meesterwerk DRIVE de filmwereld liet juichen, werd ONLY GOD FORGIVES dit jaar op zijn wereldpremière in Cannes juist met ijskoud boegeroep ontvangen. De Deense regisseur laat met zijn negende speelfilm een weliswaar prachtig vormgegeven, maar vlakke en te gekunstelde huls achter.

Julian (Ryan Gossling) runt samen met zijn broer een louche boksschool in Bangkok, die dient als front voor een drugshandel. Als zijn explosieve broer een meisje misbruikt en daarvoor wordt vermoord door haar vader reageert de uitdrukkingsloze Julian vlak, maar met enig moreel besef door begrip te tonen voor de afrekening van zijn broer. Dit in tegenstelling tot zijn ingevlogen moeder (Kristin Scott Thomas), die haar zoon kostte wat kost wil wreken. Ze vinden de onverstoorbare en moorddadige politie-inspecteur Chang (Vithaya Pansringarm) op hun weg naar een bitter einde.

De in diepe kleuren gedrenkte beelden, gruwelijke afrekeningen, bijzondere referenties, indrukwekkend camerawerk en fantastische muzikale intermezzo's ten spijt, lukt het Winding Refn niet om er een interessante negentig minuten van te maken. Door nauwelijks te investeren in zijn personages en zich uitsluitend te richten op de visuele pracht ontbeert ONLY GOD FORGIVES het hart dat DRIVE wel aanstuurde. In dit vacuüm getrokken, streng gekadreerde universum schudden alleen de vulgaire oneliners Scott Thomas als dominante moeder je zo nu en dan even wakker uit de visuele roes waar Winding Refn je in onderdompelt.