Death Stranding

Dat een Hollywoodacteur in een game opduikt, is niet bepaald wereldschokkend. Maar dat naast WALKING DEAD-ster Norman Reedus en Bond-girl Léa Seydoux cultregisseurs als Guillermo del Toro en Nicolas Winding Refn in DEATH STRANDING in motion capture-vorm opduiken, is behoorlijk bizar. Net als de rest van het spel trouwens.

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, maar die van gamegod Hideo Kojima (het genie achter de METAL GEAR SOLID-serie) zijn dat in het kwadraat. En de wegen in zijn nieuwste spel, de PS4-exclusieve DEATH STRANDING, liggen ze totaal in puin.

In een verre toekomst blijken de Verenigde Staten allesbehalve verenigd dankzij een paranormale ramp waarbij de werelden van de doden en de levenden met elkaar in botsing kwamen. Of zoiets dan toch. DEATH STRANDING slaat je om de oren met ondoorgrondelijke concepten, buitenissige termen, intrigerende hints en vage achtergrondgeschiedenissen, maar écht duidelijk hoe de bovennatuurlijke vork in de steel zit, wordt het niet. Wel helder is dat het aan jou de taak is om de communicatie in de gewezen V.S. weer op poten te zetten en de geïsoleerde gemeenschappen weer tot een geheel te smeden. En dat doe je door te lopen. Heel veel lopen. Kilometer na kilometer na kilometer. Een pelgrimstocht naar Santiago de Compostella is er niets bij. Maar daar krijg je weer niet, na verloop van tijd, exoskeletten, terreinmotoren en tanks tot je beschikking.

Wat in veel openwereldgames opvulwerk is -de zogenaamde fetch quest, waarin je boodschappenlijstjes aan opdrachten moet afwerken- is in DEATH STRANDING tot hogere kunst verheven. Als een postapocalyptische pakjesbezorger sjok je door een vaak beeldschoon maar volstrekt desolaat landschap, met op je rug een torenhoge stapel spul - van grondstoffen tot zaden, boekjes tot eh... sperma-staaltjes. Het goed in balans stapelen van de vracht is al een dingetje, en ook moet je rekening houden met of je schoenenzolen niet al aan vervanging toe zijn. De truc is om niet in het wilde weg rond te stappen, want dan moet je de naar links of rechts hellende lading compenseren, en als je niet uitkijkt en een helling verkeerd inschat donder je met bepakking en al de afgrond in. Je dient ook op je hoede te zijn voor hele creepy geestverschijningen die op gezette tijden opduiken. Dan is het vooral een kwestie van sluipen, je adem inhouden (daar is ook een knop voor) en goed loeren. Maar daar heb je gelukkig een foetus in een koker voor op je buik hangen die als soort van spookradar dienst doet. Hadden we al gezegd dat het een behoorlijk bizar spel is?

Is de kleine, die BB-28 is gedoopt, van streek, dan moet je hem weer tot kalmte wiegen door met de controller te schudden. Vreemd? Niet zo vreemd als de flashbacks die de foetus heeft van Mads Mikkelsen in een laboratorium. Of als de cameo's van regisseurs als Guillermo del Toro en Nicolas Winding Refn als holografische uitlegpunten. Duidelijk is dat Hideo Kojima lekker zijn eigen gang ging met zijn beste regiemaatjes. Ook KONG: SKULL ISLAND-maker Jordan Vogt-Roberts, die Kojima's METAL GEAR SOLID straks mag verfilmen, was uitgenodigd voor het feestje en zit als het personage the film director in het spel. Ook de echte acteurs zijn een eclectische kliek: van Norman Reedus als pakezel en Léa Seydoux als teleportatie-chick tot Lindsay Wagner, in het verre tv-verleden DE VROUW VAN 6 MILJOEN. Dat Kojima zelf regieambities koestert, is al sinds jaar en dag duidelijk aan zijn voorliefde voor soms ellenlange cut scenes: daar vul je met gemak een complete speelfilm mee. Voor cinefielen die wel graag het verhaal meekrijgen maar geen held zijn in knopdrukken heeft DEATH STRANDING zelfs een ultra-easy-moelijkheidsgraad.

Als DEATH STRANDING een film was, dan zou het een blockbuster met een indie-soundtrack zijn van een vreselijke eigenwijze en ongeremde auteur met final cut en onbeperkt budget. Een epische arthousefilm met lange, saaie stukken en dan opeens BAM!: een adrenalineproducerende horrorstoot. Frustrerend en fascinerend tegelijkertijd. Het is beslist geen allemansvriend, maar het is vooral een game die je met geen ander zult verwarren. En móói: het zou niet misstaan op het witte doek.