John Wick

Kijk, zo maak je een wraakfilm. John Wick (Keanu Reeves), een gepensioneerde gangster, leidt een rustig bestaan, samen met het hondje dat hij van zijn overleden vrouw cadeau kreeg. Dan wordt zijn auto gestolen door een stel jongens, die daarbij de hond doodslaan. Het toeval wil dat één van de dieven de zoon is van Wicks voormalige werkgever, de Russische maffiabaas Viggo Tarasov (Michael Nyqvist). Deze is woedend als hij hoort wat er gebeurd is. John Wick is namelijk iemand die je niet tegen je wil hebben. En dat blijkt: Wick gaat op jacht naar de moordenaar van zijn hond, en legt daarbij alle gangsters om die Tarasov ter bescherming van zijn zoon heeft ingezet.

JOHN WICK verspilt geen tijd aan onnodige details. Waarom zou de film ons moeten vertellen aan welke ziekte Johns vrouw overleed? Scenarist Derek Kolstad weet waar het publiek voor komt. Hij neemt een overbekende premisse en kleedt deze uit tot alleen overblijft wat echt van belang is: man wordt iets aangedaan, man neemt wraak. Dat staat er op het etiket, en dat is wat je krijgt.

Eerlijke pulp dus, en uitstekend uitgevoerd. Debuterend regisseur Chad Stahelski is een ervaren stuntman met gevoel voor actiescènes. Zonder te veel te leunen op CGI filmt hij de lekker harde shoot-outs en gevechten recht-toe-recht-aan, in overzichtelijke shots. De strakke choreografie maakt het aannemelijk (hoe onmogelijk het ook is) dat Wick in z'n eentje vijftien gewapende gangsters uitschakelt. En het ziet er nog stijlvol uit ook, dankzij Stahelski's sterk contrasterende, felle kleuren en sierlijke composities.

Stahelski weet precies wat voor film hij maakt, en schaamt zich er niet voor. Waarom zou ´ie? Sommige filmmakers proberen clichés te vermijden; Stahelski omhelst ze. In films regent het altijd op begrafenissen, dus als Wicks vrouw ter aarde gesteld wordt valt er een stortbui van komische proporties. In films is wraak glorieus en zonder consequenties, dus schakelt Wick in een ruimte vol onschuldige omstanders moeiteloos alleen de slechteriken uit.

Ook de gebruikelijke romantisering de gangsterwereld wordt heerlijk overdreven: er is een luxe hotel voor de misdaadelite, waar gasten betalen met gouden munten. Hoe dit allemaal precies werkt? Doet er niet toe: het gaat erom dat het cool is. Met weinig uitleg en veel suggestie bouwt de film een integrerende onderwereld met een bijna bovennatuurlijk tintje.

De film is zelfbewust en heeft humor, maar niet de vette knipoog waar het recente werk van Robert Rodriguez onder lijdt. Stahelski neemt onzin serieus. De cast ook: Keanu Reeves, berucht om zijn houterigheid, heeft met Wick zijn ideale personage gevonden. Een stoïcijnse moordmachine die weinig zegt en somber kijkt. Het talent van Reeves mag beperkt zijn, maar dit kan hij. Michael Nyqvist schmiert erop los als schurk, maar wordt nooit een parodie. Hetzelfde geldt voor Willem Dafoe en Ian McShane in lekkere bijrollen: ze begrijpen dat de film nogal belachelijk is, en ze houden hun gezicht strak.

JOHN WICK is vakwerk. Efficiënt en elegant verteld, perfect van toon, stijlvol gefilmd, onbeschaamd pulpig. Zo hoort het. Vervolg graag.