John Wick 4

We geloven best dat de opnames van stuntspektakel JOHN WICK 4 voor Keanu Reeves, Donnie Yen en alle naamloze slachtoffers behoorlijk vermoeiend waren. Maar dat is het voor de kijker óók, met een speelduur van bijna drie uur.

Laten we aan het verhaal niet veel woorden vuilmaken - dat deden de makers tenslotte ook niet. Die lijken ook dit keer weer liever hun energie te spenderen aan de stunts dan aan het scenario. Voordeel is dat Keanu Reeves als hondenliefhebber annex hitman John Wick weinig tijd kwijt was aan het stampen van dialogen, want deze actiefilm draait niet om oneliners, maar one-worders als 'Yeah'. Wick is een man van weinig woorden en veel kogels. Dit keer heeft hij een nare markies op de korrel of omgekeerd en krijgt hij een even blinde als dodelijke concullega (Hongkongveteraan Donnie Yen) tegenover zich.

Wie van de drie na bijna drie uur bloedbad nog overeind staat, is de vraag, maar honderden onfortuinlijke hulpjes in ieder geval niet. Wicks specialiteit of hobby -het van ultrakorte afstand afvuren van een head shot- wordt na een tijdje (en drie films) een béétje saai. De 132ste kogel komt toch net wat minder hard aan dan de eerste. Althans: bij de kijker.

Een Oscar zal Keanu niet snel scoren en als actieacteur is hij beperkter dan Tom Cruise. Maar waar Tommy graag aan vliegtuigen bungelt of aan wolkenkrabbers plakt, verdient Keanu eigenlijk meer respect als de onwaarschijnlijkste actieheld die klap na klap incasseert en tóch weer overeind krabbelt voor nog een matpartij. Niemand kan zo mooi van een trap donderen als Keanu. Of zo lang. John Wick kan zó in het Guiness Book of Records.

JW4 is dan eigenlijk ook geen film, maar een cartoon, met Keanu als de vleesgeworden Wile E. Coyote. Of misschien nog juister: het is videogamecinema. De shooter-invloeden lagen er altijd al dik bovenop, maar een zeer geïnspireerde en van bovenaf gefilmde sequentie waarin Johnnie zijn nieuwe shotgun laat spreken kan niet anders dan Hotline Miami als inspiratiebron hebben.

De voorgangers begonnen sterk maar deel twee en drie vielen daarna snel in herhaling en daardoor als een plumpudding in elkaar. Die fout maakt JOHN WICK 4 niet. De actiescènes zijn sensationeel, adembenemend, slopend. De laatste 40 minuten zijn een nonstop-adrenalineinjectie, met een duizelingwekkend gevecht rond de Arc de Triomphe waarin het voortrazende verkeer minstens zo dodelijk is als John Wick en consorten. Maar dat je niet met Parijs moet fucken, dat had iedere toerist John al kunnen vertellen natuurlijk.