The Raid

Na sierlijke kung fu-films (met geluidseffect bij elke trap en klap), gewelddadige en sprookjesachtige wuxia-prenten die populair werden na Ang Lee's CROUCHING TIGER, HIDDEN DRAGON en de Thaiboks-films waarin acteur Tony Jaa zich de afgelopen tien jaar ontpopte als beukmeester met ellebogen en knieën, verschijnt plots THE RAID, knokprent uit Indonesië. Een onverwachte hoek, maar ook dat land heeft een rijke vechtsportgeschiedenis, met stijlen verzameld onder de noemer pencak silat. In het westen wellicht bekend als het kleine broertje van kung fu en thaiboksen, maar kleine broertjes worden groot.

Aan het roer staat de Amerikaanse regisseur Gareth Evans, die pencak silat een publiek wil geven voorbij de grenzen van Indonesië. Oosterse vechtsportfilms vinden in het westen doorgaans vooral in de niche een markt, maar deze poging is moeilijk te negeren. We verklappen vast: kleine kans dat er dit jaar een hardere actiefilm in de bios draait. Dat zegt wat met THE EXPENDABLES 2 op stapel.

Het verhaal van de film is zo simpel als het hoort te zijn: een eliteteam van de politie uit Jakarta bestormt een gebouw met dertig verdiepingen. De flat wordt bewoond door tuig van de bovenste richel en op de hoogste verdieping woont de grootste boef van de stad. Kogels raken op en collega's sterven pijnlijk: de sterkste vechtjas van het team moet zich vrijwel alleen naar boven te beuken. Inwisselbaar qua verhaal dus, qua stijl lijkt THE RAID zoals gezegd wel op een broertje van Thaise films als MUAY THAI FIGHTER. Niet het volwassen broertje dat tien jaar geleden naar de stad verhuisde overigens, maar het broertje dat zijn hele leven in Klazienaveen is blijven wonen. THE RAID heeft een boerenlompheid over zich.

Dat uit zich ten eerste in de sierlijkheid van pencak silat. Die is namelijk afwezig: een stomp is een stomp, of daar nou een weloverwogen beweging aan vooraf gaat of niet. Ellebogen doen niet mee, het draait om knieën, vuisten en voeten. Het hoofd is altijd een goed doelwit. De stunts beperken zich tot grondniveau; de setting doet amper toe voor de gevechten. THE RAID is genadeloos in de afwerking en kent een aantal fatale beuken die ongetwijfeld gevoeld worden vanuit de bioscoopstoel. De filmstijl staat in dienst van de gevechten en is qua afwerking net zo rauw, maar in de montage - wordt een dreun wel of niet weggeknipt voor de impact? - blijft THE RAID genadeloos.

Ten tweede mist de film een hoofdpersoon om voor te juichen. Kung fu kent meer glamoureuze iconen dan dat er rijststekjes op een sawa staan en thaiboksen heeft Tony Jaa als gezicht, maar pencak silat mist een boegbeeld. THE RAID brengt daar geen verandering in; hoofdpersoon Iko Uwais krijgt geen scènes om in te excelleren. De eindbaas kan hij bovendien niet alleen aan en dat diskwalificeert hem in de strijd om de eretitel van vechtsportland. Deze film draait niet om persoonlijkheid, noch om personages, maar om wie waar geraakt wordt en hoe hard. Iedereen wordt overal geraakt. Hard. THE RAID is een must see voor elke man die zijn biefstuk rauw eet.

(Pim Wijers)