Once Upon A Time ... In Hollywood

Quentin Tarantino’s liefde voor cinema en storytelling floreert in ONCE UPON A TIME ... IN HOLLYWOOD, zijn warmste en meest persoonlijke film tot nu toe.

De sprookjesachtige titel is meer dan een platte verwijzing naar het westernmeesterwerk van maestro Sergio Leone. In zijn negende speelfilm heeft Tarantino namelijk écht een verhaal te vertellen. Voor het eerst staan niet de dialogen van cartooneske karakters centraal, maar de filmwereld zelf. QT was zelf zeven jaar oud toen in zijn eigen woonplaats Los Angeles een bijzonder hoofdstuk uit de Amerikaanse (film)geschiedenis plaatsvond; een gebeurtenis die de zorgeloze en vrije jaren zestig definitief beëindigden.

In de zomer van 1969 werd actrice Sharon Tate, toen hoogzwanger van regisseur Roman Polanski, met vier vrienden bruut afgeslacht in haar huis door geïndoctrineerde volgers van psychoot Charles Manson. ONCE UPON A TIME ... IN HOLLYWOOD is QT’s geromantiseerde visie op de (film)wereld uit zijn vroege jeugd. Een tijd dat hippies de straten overnemen, revolutie in de lucht hangt, de Amerikaanse filmindustrie wordt bedreigd door de invloed van televisie, en acteurs hun heil in Europa zoeken.

De zwarte Charles Mansonbladzijde komt overigens pas laat aan de orde, want ONCE UPON A TIME ... IN HOLLYWOOD is het verhaal van televisieacteur Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en zijn beste vriend en stunt double Cliff Booth (Brad Pitt). Na de openingssequentie, waarin Tarantino voor het eerst in zijn carrière televisieseries eert, doceert Marvin Schwartz (Al Pacino) de op z’n retour zijnde Rick Dalton dat die zijn heil moet gaan zoeken in Italië, waar naar voorbeeld van Clint Eastwood goed geld is te verdienen in de genrecinema. Het gesprek zet Dalton aan het denken en vormt de start van een avontuur waarbij Booth nooit van zijn zijde wijkt.

Tarantino heeft voorafgaand aan de Cannes-première in een communiqué gesmeekt om niks te verklappen over het einde van ONCE UPON A TIME ... IN HOLLYWOOD en dat is bepaald geen omhooggevallen sterrengeneuzel. In tegenstelling tot bijvoorbeeld AVENGERS: INFINITY WAR plaatst dit einde namelijk de hele film in een ander en beter licht. Boordevol filmreferenties, humor, lompe actie, quotability en muziek; alle geliefde elementen uit ‘s mans oeuvre zitten in deze film, maar niet eerder was het zo liefdevol en oncynisch. En nooit was Brad Pitt leuker.