The Green Hornet

In zijn gestaag groeiende oeuvre van wonderlijke films als HUMAN NATURE, ETERNAL SUNSHINE OF THE SPOTLESS MIND en BE KIND REWIND, en videoclips voor Massive Attack, Björk en White Stripes maakte de Franse regisseur Michel Gondry met zijn twee laatste films zelfs voor zijn doen wel erg vreemde sprongen. Zo is de documentaire L'ÉPINE DANS LE COEUR uit 2009 een portret van zijn tante Suzette, een progressieve lerares op het Franse platteland. De docu is weliswaar met Gondry's kenmerkende shabby-chic stop-motion animatie opgeleukt, maar blijft wat bij elkaar geraapt en flets. En dit jaar staat zijn naam ineens bovenaan de titelrol van een heuse Hollywood superheldenfilm met Seth Rogen, Cameron Diaz en Christoph Waltz, gemaakt met een budget bijna vijf keer meer dan zijn duurste film tot nu toe. THE GREEN HORNET is overigens bepaald geen fletse film, maar ook hier missen we de werkelijke kunsten van deze beeldentovenaar.

In de jaren dertig bedacht als hoorspel en sindsdien te zien geweest in vele gedaantes, waaronder serials, strips, een televisieserie en films is THE GREEN HORNET nu dan eindelijk grootschalig door Hollywood aangepakt. Dat had wat voeten in de aarde, want sinds de jaren negentig is er tussen diverse studio's geschreven aan en geschoven met het project. Waar ooit George Clooney de rol van uitgever Britt Reid / De Groene Horzel op zich zou nemen en Jet Li die van zijn inventieve hulpje Kato, is het Sony Pictures onlangs gelukt om komiek Seth Rogen voor de hoofdrol te strikken en mee te laten schrijven aan het script dat nu door Michel Gondry is verfilmd. In deze versie van het verhaal is Britt Reid niet de succesvolle uitgever, maar diens zoon; een talentloos en door-en-door verwend feestbeest. Als hij er op een dag achter komt dat de automonteur Kato (Jay Chou) van zijn steenrijke vader allerlei hi tech snufjes inbouwde in diens wagenpark, besluiten ze samen de misdaad te bestrijden vanuit The Black Beauty, een solide bolide met geavanceerde wapens waarmee ze het in de finale opnemen tegen Los Angeles' opperschurk Chudnofsky (Christoph Waltz).

De kracht van de film ligt in de portrettering van Britt Reid als knuffelaso en Kato als fantasierijke techneut. Ze vormen een ongemakkelijk komisch duo waarbinnen Rogen zich alsmaar probeert te bewijzen ten koste van zijn zwijgzame vriend. Britt Reid lijkt hier als twee druppels water op Rogens eerdere karakters in KNOCKED UP, SUPERBAD en met name OBSERVE AND REPORT, en dat is een flinke stap van het doorgaans veel serieuzere personage, ‘type Clark Kent', dat we gewend zijn. De aanwezigheid van Seth Rogen als acteur en scenarist hangt vaak als een zonnetje maar naar het einde toe toch ook als een schaduw over de film, want met een lengte van twee uur wreken het minuscule plot en de zich steeds herhalende grappen van Rogen zich ten slotte wel. En de invloed van Michel Gondry? Die valt op een enkel visueel foefje na in het niet in deze verder vermakelijke maar weinig toevoegende film, die alleen door de aanwezigheid van Seth Rogen niet naadloos past in het rijtje tongue-in-cheek superheldenfilms van de laatste jaren.