Contraband

In 2008 maakte de IJslandse regisseur Óskar Jónasson de thriller REYKJAVIK-ROTTERDAM, over een vrachtscheepsmatroos die bijklust als smokkelaar. De film werd lauwwarm ontvangen door pers en publiek, maar wel opgemerkt door 's werelds grootste fan van Europese cinema: Hollywood. Hoofdrolspeler Baltasar Kormákur, in IJsland een acteur en regisseur van wereldformaat, nam voor de remake het roer over van collega Jónasson. Aan de andere kant van de oceaan strikte hij Mark Wahlberg, Ben Foster en Giovanni Ribisi. Wahlberg is smokkelaar Chris Farraday die het aan de stok krijgt met een stelletje gangsters.

Thrillers van dit kaliber zijn er meer dan genoeg. In die zin is CONTRABAND de 145e film uit de massa: uitgekauwd en tot op het bot voorspelbaar. Chris (Mark Wahlberg) was ooit de grootste smokkelaar op het noordelijk halfrond. Nu heeft hij zijn eigen bedrijfje, een lieve vrouw en twee engeltjes van kinderen. Zijn neefje heeft echter minder verantwoordelijkheden. Aan boord van een vrachtschip moet hij een paar kilo coke dumpen, want de kustwacht was getipt. Gangster Briggs (Giovanni Ribisi) is daar niet zo happy mee en dreigt hem een kopje kleiner te maken. Drie maal raden wie de ijzers uit het vuur mag halen?

Voor verrassingen hoef je dus niet naar CONTRABAND, maar de voorspelbaarheid heeft ook een voordeel: je weet wel waar je aan toe bent. En eerlijk is eerlijk, de prent heeft een lekker tempo, is prima geschoten en biedt nog een aardige portie mooi in beeld gebracht geweld op de koop toe. Wat dacht je van Diego Luna als geflipte Panamese misdadiger die Wahlberg dwingt om een geldtransport te overvallen? Het levert een bijna losstaande actiescène op die in de bioscoop veel impact heeft. Buiten dat is Giovanni Ribisi, wederom, beangstigend gestoord. Dat stemmetje en die scheve blik van hem: alsof de acteur alleen maar een luikje hoeft open te zetten om zijn psychopathische alter ego vrij te laten...

Dan is J.K. Simmons weer eens fijn getypecast als grommende man met snor (of misschien verzon ondergetekende die snor er wel bij, want J.K. Simmons zonder snor is als Sylvester Stallone met een recht gezicht: dat klopt niet). Hij is de kapitein van het schip die geen smokkelaars aan boord duldt, of in ieder geval niet wanneer er gesmokkeld wordt zonder dat hij er zelf rijker van wordt. Het zijn dit soort acteurs die van CONTRABAND toch tot een klein feestje maken. Maar Kormákur buigt dit onoriginele werkje uiteindelijk dus niet om tot iets aparts (zoals Winding Refn dat bijvoorbeeld deed met DRIVE), maar levert wel kwaliteit af in alle simpelheid.