Atomic Blonde

Dames en heren, Charlize Theron. Ze kan Oscars winnen (MONSTER), ze kan komedie (ARRESTED DEVELOPMENT), en natuurlijk kan ze actie (MAD MAX: FURY ROAD). Waarschijnlijk is ze de beste actieheldin van Amerika, als het gaat om het volledige pakketje: charisma, acteerwerk en veel van je eigen stunts doen. Theron wilde al langer een adaptatie maken van het stripboek The Coldest City door Anthony Johnston en Sam Hart. Na het zien van JOHN WICK benaderde ze David Leitch, co-regisseur van die onverwachte actiehit. Dus Theron is niet alleen een geweldig actrice, ook een producente met oog voor talent.

Als het op actie aankomt, kan er deze zomer weinig op tegen ATOMIC BLONDE. Leitch' achtergrond als stuntcoördinator is goed zichtbaar in de vechtscènes, die elegant maar bruut gechoreografeerd zijn. Maar helaas is ATOMIC BLONDE niet alleen actiefilm. Qua plot zien we meer James Bond dan JOHN WICK, en als spionagethriller laat de film heel wat steken vallen. Zoals gebruikelijk is er een blik prima character actors opengetrokken (Eddie Marsan, Toby Jones, John Goodman) om wat jeu te geven aan het saaie verhaal, maar het mag niet baten. Dat verhaal: vlak voor de val van de muur wordt spionne Lorraine Broughton (Theron) naar Oost-Berlijn gestuurd. De MacGuffin die ze zoekt is de lijst met gegevens van spionnen die in elke spionnenfilm wordt gestolen. Heel Berlijn zit erachteraan. En, nou ja, een paar plottwists later blijkt maar weer eens dat je niemand kunt vertrouwen. ATOMIC BLONDE is de beste James Bond-film van deze eeuw, maar dat zegt weinig.

Nee, laten we het meer over de actie hebben. En dan een minpuntje. Zoals veel regisseurs die hun vaardigheid willen tonen, maakt Leitch gebruik van de overdreven long take (zie ook LA LA LAND en natuurlijk BIRDMAN). Een vechtscène in een shot van acht minuten. Wanneer zoiets goed gebeurt, zoals in John Woos HARD BOILED en Prachya Pinkaews THE PROTECTOR, valt het nauwelijks op dat je zo lang naar een onafgebroken shot zit te kijken. In ATOMIC BLONDE is het echter een patserig trucje, dat afleidt van de actie. Terwijl Theron en haar tegenstanders door een trappenhuis tuimelen, trekken ongemakkelijke cameramanoeuvres de aandacht. Dat kijkt niet lekker. Je gaat ook vanzelf stiekeme knipmomenten tellen, net als in BIRDMAN. Vooral veel whip pans: de camera beweegt zo snel dat het beeld wazig wordt en een knip niet opvalt. Af en toe wordt de lens grotendeels bedekt door iemands rug, zoals in Hitchcocks ROPE. Ik denk dat er minstens acht keer geknipt is in die acht minuten, wat het als camera-, licht- en stunttechnisch hoogstandje toch wat minder indrukwekkend maakt.

Zonde, want het is wél indrukwekkend dat Theron zo te zien het stuntwerk allemaal zelf doet. Bovendien is de scène hard en intens, een echte uitputtingsslag voor Lorraine. Misschien wilde Leitch dat met zijn camerawerk benadrukken, maar het was verstandiger geweest zich hier wat bescheidener op te stellen.

In andere scènes werkt zijn stilistische bravoure echter uitstekend. Hij weet dat hij met Theron een ster heeft die als geen ander een witte trenchcoat draagt. Het neonlicht van JOHN WICK en wat fancy cameravoering: ATOMIC BLONDE is gewoon cool. De soundtrack al helemaal. Tikkie voorspelbaar (natúúrlijk horen we Nena met 99 Luftballons), maar daarom niet minder effectief. Helemaal op hun plaats zijn Cities in Dust van Siouxsie and the Banshees en Stigmata van Ministry (in een trouwe, voor de film opgenomen coverversie door Marilyn Manson). De film slaagt er niet in David Bowies Putting Out Fire te stelen van INGLOURIOUS BASTERDS; de scène waarin dat nummer gebruikt wordt, voelt als nabootserij van de iconische sequentie waarvoor Tarantino het nummer stal van Paul Schraders CAT PEOPLE. Wél weet ATOMIC BLONDE Flock of Seagulls' I Ran te stelen van LA LA LAND (waarin Emma Stones playbackversie van dat nummer het beste musicalmoment was).

Met ATOMIC BLONDE bewijst Theron opnieuw haar status als actiester, en Leitch zijn talent als actieregisseur. Laatstgenoemde gaat eerst dat talent verspillen bij DEADPOOL 2, maar daarna hoop ik op meer samenwerkingen tussen hem en Theron – zo lang de nadruk maar meer op actie en minder op plot ligt.