Somewhere

Sofia Coppola neemt haar tijd. Of Johnny Marco (Stephen Dorff), de hoofdpersoon van SOMEWHERE, nu kijkt naar erotische danseressen of zijn tanden poetst, het wordt allemaal van begin tot eind in beeld gebracht. Sommige scènes zijn geestig, sommige doodsaai. Een spanningsboog of verhaal is er niet, dus de film moet het hebben van sporadische komische passages en sfeervolle momenten.

SOMEWHERE speelt zich af in het beroemde hotel Chateau Marmont, waar in het echte leven regelmatig Hollywoodsterren verblijven die zich terugtrekken van hun drukke bestaan. Ook de fictieve Johnny Marco is er zo een: een succesvolle acteur die er even genoeg van heeft. In het hotel wordt hij bezocht door zijn dochter Cleo (Elle Fanning), met wie hij normaalgesproken weinig contact heeft. Wat volgt is een serie scènes rondom deze personages, waarin over het algemeen weinig gebeurt.

Bij vlagen doet SOMEWHERE denken aan Coppola's beste film, LOST IN TRANSLATION. Zoals wanneer Johnny een prijs in ontvangst neemt op een ceremonie in Milan, en zich geen houding weet te geven te midden van de schreeuwerige show die om hem heen wordt opgevoerd. Op dit soort momenten is te zien hoe goed Coppola is in komische scènes, en bovenal in het creëren van geloofwaardige personages. Het zijn de kleine dingen die Johnny´s karakter afmaken: zijn blikken naar zijn dochter, de subtiele veranderingen in zijn lichaamstaal.

Regelmatig hangt de opnamemicrofoon duidelijk in beeld. Zo duidelijk, dat het onmogelijk om vergissingen kan gaan. Wil Coppola benadrukken dat het allemaal maar een illusie is, heel Hollywood, inclusief haar eigen film die commentaar levert op die illusie? Wil ze dat we afstand nemen van haar film en niet te betrokken raken bij de personages, maar ons er voortdurend van bewust zijn dat we naar fictie kijken? Johnny zegt zichzelf ‘niets' te vinden; is dat letterlijk bedoeld? Moeten we ons realiseren dat Johnny niet bestaat? Of misschien dat filmsterren zoals wij ze zien, altijd geromantiseerde versies van zichzelf zijn, die weinig overeenkomsten hebben met de werkelijkheid?

Interessante vragen, maar helaas niet genoeg om de film overeind te houden. Want je kunt er niet omheen: SOMEWHERE heeft te weinig verhaal en te veel scènes waarin wordt geslapen, tanden gepoetst en videospelletjes gespeeld. Kortom: scènes die een aardig sfeerbeeld creëren van het leven van de hoofdpersoon, maar die bij teveel herhaling op de zenuwen gaan werken. LOST IN TRANSLATION had dergelijke scènes, maar niet in overvloede. SOMEWHERE bestaat er voor bijna de helft uit. De sterke vertolkingen en sporadische komische momenten maken het onmogelijk de film slecht te noemen, maar Coppola kan veel beter, al dacht de jury daar in Venetië anders over; de film won er de Gouden Leeuw.