Virgin

Onderschat nooit het belang van je maagdelijkheid, hoe zwaar je het ook te verduren krijgt. Het lijkt een spreuk uit een laatmiddeleeuwse tekst, maar is in werkelijkheid de tekst uit het openings- en slotlied van deze, als hip geafficheerde film uit Indonesië. In Virgin worstelen drie pubermeisjes in Jakarta zich door zo'n beetje alle problemen heen die in een gemiddelde soapserie worden uitgesmeerd over een heel seizoen: ongewenste zwangerschap, prostitutie, gescheiden ouders, overspel, roken, drinken, seksueel misbruik en een aanvaring met een lokale drugsbaron.

Drie vriendinnen ontmoeten elkaar in een cafetaria om lekker bij te kletsen over jongens, muziek en mobiele telefoons. De jongste, meest recalcitrante van de drie, heeft weinig geld, maar denkt dat wel nodig te hebben om respect te krijgen. Ze besluit haar maagdelijkheid te verkopen zodat ze een mobieltje met camera kan aanschaffen. Vijf minuten later is het klusje geklaard door een vieze, oude vent op het toilet van het winkelcentrum. Vanaf dat moment gaat het bergafwaarts met de meiden en hun vriendschap. Ze komen terecht in een milieu van drank, drugs en prostitutie waar ze zich moeilijk aan kunnen onttrekken.

Alsof de meisjes nog niet genoeg problemen hebben, gooit het soaperige scenario van Virgin er nog een schepje bovenop door hen een confrontatie te laten aangaan met een drugsbaron uit de onderwereld van Jakarta. Zijn auto is na een avondje uit onder hun verantwoordelijkheid gejat, en daar gaan de dames voor boeten. Gedrieën besluiten ze de auto terug te betalen, maar ja; hoe komen ze aan zoveel geld? Eén van de meisjes oppert doodserieus: "Verkoop dan op z'n minst je maagdelijkheid!". Gelukkig is het ondanks alle narigheid maar een kinderfilm, dus wordt het einde een vrolijke viering van kuisheid en onschuld. De les is dat je met vallen en opstaan wijs wordt en dat je seksualiteit je belangrijkste bezit is.

Virgin presenteert zich als een hippe, stadse film en is met vaart gefilmd. Helaas is daar eigenlijk alles mee gezegd, want zelfs in een puberfilm als deze val je met een slecht geschreven scenario en matige acteurs al snel door de mand. Bovendien speelt de lengte de film parten, want het duurt maar en het duurt maar. Zoals veel films uit Indonesië mist Virgin een eigenheid en originaliteit die het echt onderscheidt van andere films. Ook op de laatste edities van het filmfestival van Rotterdam waren de Indonesische films kwalitatief niet sterk genoeg om echt mee te tellen in de internationale competitie. Maar hoe komt het nu eigenlijk dat er weinig kwalitatief hoogstaande films uit Indonesië komen?

Filmmaakster Lulu Ratna zet zich al jaren in voor de onafhankelijke, Indonesische cinema, en schrijft dit probleem toe aan de historische dominantie van de gesproken overlevering in haar geboorteland: "De Indonesische film is vooral gebaseerd op de orale traditie, er is geen sterke visuele cultuur. Eigentijdse filmmakers en kunstenaars kunnen niet teruggrijpen op een lange filmtraditie zoals bijvoorbeeld in Japan en China." Het ontbreken van een historisch overgeleverde beeldtaal lijkt een plausibele verklaring voor het gebrek aan een eigenheid van de films uit Indonesië.

Een hogere productie van eigentijdse makers lijkt dan de juiste weg, en gelukkig wordt er buiten de officiële paden al enige tijd steeds meer geproduceerd. Hopelijk zullen de Indonesische films een meer persoonlijke stempel ontwikkelen, waardoor ze zich ook internationaal kunnen laten gelden. Virgin is helaas nog een voorbeeld van cinema die is afgekeken van slechte, westerse voorbeelden.