Second Coming

Debbie Tucker Greens SECOND COMING vraagt ons het ongelooflijke te voorstellen: wat als een alledaagse vrouw plotsklaps zwanger is met de wederkomst van Christus. Hoe zou ze daarmee omgaan? En nog belangrijker: zouden wij het geloven?

Voortbouwend op de traditie van religiefilms als Carl Theodor Dreyers ORDET (1955) en het recentere KREUZWEG (2014) waarin dagelijkse mensen geconfronteerd worden met een Goddelijk wonder, neemt SECOND COMING ons mee naar hedendaags Londen. Nadine Marshall en Idris Elba spelen Jacqueline en Mark, een Brits-Caribisch middenklassestel dat met hun zoon JJ (Kai Francis Lewis) in een rijke buitenwijk woont. Zij werkt voor de gemeente, hij als spoorarbeider. Zij samen voeden ze hun zoon met de beste bedoelingen op.

Op het eerste gezicht is het een gemoedelijke toestand: zaterdagochtend dvd’s in bed, kleine plaagspelletjes aan de eettafel. Maar toch is er iets aan de hand: wanneer de twee ‘s avonds in bed liggen, draaien ze met de ruggen van elkaar weg. De avances van de één, worden door ander afgeslagen. Mark en Jacqueline zijn een stel dat gevangen zit in een seksloos huwelijk.

Maar waarom? Worden ze beiden te veel door hun werk in beslag genomen? Of is gewoon de sleur erin gesleten? Er zijn hints naar een vroegere miskraam, naar burn outs, naar psychologische onstabiliteit van Jacqueline. En het mysterie wordt nog groter, want Jacqueline blijkt zwanger. Hoe weet ze niet, maar het is in ieder geval niet van Mark. Het kan überhaupt van niemand zijn, houdt ze haar vriendin voor. En daarbij: ze heeft visioenen, bloedneuzen, het gevoel dat er iets bovennatuurlijks aan de hand is. Ze zou toch niet zwanger zijn met de wederkomst, de second coming?

Hoe het precies zit, laat het mysterieuze existentiedrama SECOND COMING grotendeels in het midden. Want het leven gaat door, de schijn moet worden opgehouden. Geplaagd door de visioenen probeert Jacqueline haar zwangerschap zo goed als het kan te negeren. En dat maakt het enigma alleen maar groter: is het een psychose, de maskering van een slippertje of toch iets bijbels? De oplossingen schieten door je hoofd, terwijl Jacquelines ontkenning een bom legt onder het huwelijk en de druk van die zwangerschap als een snelkookpan laat opvoeren – wachtend op een ontploffing.

Debuterend filmregisseur Debbie Tucker Green is al jaren een van de belangrijkste stemmen van het Britse theater. Ze staat in de traditie van toneelschrijfster Sarah Kane, die eind jaren negentig op jonge leeftijd zelfmoord pleegde, maar niet voordat ze radicaal brak met de traditionele toneelconventies en zodoende een meerstemmigheid op het Britse toneel bracht. Hoge en lage cultuur, angst, hoop, schoonheid - alles loopt door elkaar, in stukken die ontdaan zijn van de traditionele plot of opbouw. Als expressie is dat bevrijdend, maar het geeft ook weinig houvast. Existentiële leegte en sociaal isolement waren dan ook Kanes hoofdthema's.

Ook Tucker Greens ongrijpbare film laat zich er door karakteriseren. De close-ups van verslagen blikken en out of focus-beelden benadrukken het vacuüm waarin het gezin is komen te zitten en de neerwaartse spiraal die is ingezet. Toch staat niet alles op losse schroeven: er is hoop … en een baby. Marshall, Elba en de 11-jarige Francis Lewis overtuigen als de familie drie-eenheid, die misschien wel zo veel om elkaar geeft dat ze de waarheid het liefst wil verbloemen en het spel van het huwelijk wil spelen tot het einder der tijden. Dus: tot het niet meer kan en de bom barst?