High Life

Monte (Robert Pattison) en zijn vertederende babydochter Willow (Scarlett Lindsey) leven samen in een containervormig ruimteschip dat onderweg is naar een zwart gat in het heelal. Contact met de aarde gaat moeizaam, hun berichten komen pas over duizenden lichtjaren aan, dus ze zijn op elkaar aangewezen.

In de loop van HIGH LIFE zien we dat Monte niet altijd alleen op het ruimteschip is geweest. Hij blijkt een gevangene die samen met zeven andere criminelen de ruimte is ingestuurd als onderdeel van een wetenschappelijk experiment. Leidster van het experiment is de seksbeluste dokter Dibs (Juliette Binoche), onder wier toezicht de criminelen elkaar verkrachten en verminken, wat de dokter geen probleem lijkt te vinden als ze maar op tijd hun sperma inleveren en hun baarmoeders ter beschikking stellen.

Mooi aan HIGH LIFE zijn de beelden, niet in de laatste plaats door de samenwerking met de kunstenaar Ólafur Eliasson die verschillende lichtinstallaties voor de film maakte. Samen met de schattige Willow zijn dat wat mij betreft de twee lichtpunten van de film. HIGH LIFE is namelijk eentonig zwaar. De personages zijn naar en deprimerend. En ook de filmmuziek laat nergens hoop door klinken. Meeleven is daardoor moeilijk.

En dan is er nog het ongeloofwaardige plot. Waar een filmregisseur misschien aan het begin van deze eeuw nog wegkwam met het openen van een deur in een ruimteschip, komt dat anno 2019 nogal ongeloofwaardig over. Zeker als de objecten vervolgens recht naar beneden vallen, in plaats van weg te zweven, wat gebruikelijk is bij gebrek aan zwaartekracht. Een volgende vraag die gedurende de film oprijst is: waarom zou er zoveel geld worden uitgegeven aan het wegsturen van een groep criminelen, en het laten uitvoeren van een (duur) wetenschappelijk project in de ruimte, terwijl er eigenlijk geen contact met het schip meer mogelijk is, en er dus simpelweg geen uitkomsten gedeeld kunnen worden? Als het enkel zou gaan over het ‘kwijtraken’ van een groep criminelen dan is het - hard gezegd - een erg dure methode.

Op dit soort vragen geeft HIGH LIFE geen antwoord. Het is duidelijk niet waar regisseur Claire Denis, die zegt een grote interesse in astrofysica te hebben, met deze film naar toe wil. Het is haar vooral te doen om het existentiële vraagstuk ‘wat het betekent mens te zijn?’. Een grote vraag waar de film met het tonen van verkrachtingen, gewelddadigheid, onnodig nare medische behandelingen en een wild masturberende Dr Dibs, een louter naargeestig antwoord op formuleert.