Dogtooth

Hoe dans je als je nog nooit iemand hebt zien dansen? Hoe kom je er achter dat een kat geen angstaanjagende moordmachine is als je ouders je nooit anders hebben verteld en je er nog nooit eentje hebt gezien? Drie twintigers roepen in de eerste scènes van DOGTOOTH (Kynodontas) diepe irritatie op, die echter vliegensvlug omslaat in intens medelijden wanneer we te weten komen dat de twee zussen en hun broer door een ijzeren regime van hun vader nooit een stap buiten de stenen muur van de tuin om hun ouderlijk huis hebben mogen zetten. DOGTOOTH maakte de afgelopen anderhalf jaar een langdurige gang langs vele filmfestivals over de gehele wereld, en nam prijzen in ontvangst zoals de prestigieuze Prix Un Certain Regard in Cannes.

De drie worden hun hele leven niet enkel binnengehouden, maar ook onderworpen aan een gekmakende routine van competitieve spelletjes waarbij de winnaar wordt beloond en de verliezer afgestraft. Om het helemaal bont te maken, wordt hen ook nog eens van kinds af aan allerlei onjuiste kennis op de mouw gespeld. Een vagina is een ander woord voor een grote lamp, Frank Sinatra is hun opa en ze mogen het ouderlijk huis pas verlaten als hun hoektand er vanzelf afvalt. Maar ze kunnen het huis alleen verlaten door auto te rijden en dat mogen ze pas als hun hoektand weer aangroeit. DOGTOOTH laat op een registrerende en niet oordelende wijze zien hoe de kinderen in deze situatie opgroeien tot sociale monsters en emotionele wrakken.

Psychologisch onderzoek heeft regisseur Lanthimos voor zijn tweede speelfilm nochtans niet gedaan. Het vreemde gedrag van de personages ontwikkelde hij in nauwe samenwerking met zijn acteurs, die hij opdracht gaf om al hun ingestudeerde acteertrucs en aangeleerde maniertjes te vergeten. DOGTOOTH zit daardoor vol onvergelijkbare, primaire reacties. Bij gebrek aan kennis en vergelijkingsmateriaal val je als kijker van de ene verbazing in de andere. Geholpen door het perfecte spel van alle gezinsleden waan je je in een naargeestige documentaire die te huiveringwekkend is om af te zetten. De gedachte dat de vader zijn gezin al die tijd martelt met zijn destructieve machtsspel geeft je de koude rillingen en zorgt voor een zeer ongemakkelijke kijkervaring die je lang bijblijft.