Bridgend

Er zijn momenten dat BRIDGEND een perfecte film lijkt. Cast, script, regie en (vooral) soundtrack werken dan in perfecte harmonie om het waargebeurde verhaal van massaal zelfmoord plegende tieners in Bridgend, Wales met kracht over te brengen. Een stomp in de maag. Zo voelt het om naar die scènes te kijken. Helaas wisselt dat krachtige gevoel zich soms af met een ander soort onderbuik gevoel; een gevoel alsof je bespeeld en gemanipuleerd wordt. En dat is jammer.

Het verhaal van BRIDGEND is immers fascinerend. Hoe kunnen tientallen tieners in eenzelfde plaatsje zelfmoord plegen? Ze laten geen briefjes achter en hun vrienden nemen het geheim mee in hun eigen graf. Niemand weet de redenen achter de macabere zelfmoorden, en ondertussen lopen ze nog steeds op. Onbevlekte ‘new girl in town’ Sara (Hannah Murray, bekend uit GAME OF THRONES) wordt langzaamaan de wereld van deze suïcidale tieners ingezogen. Ze merkt dat flirten met de dood het enige is dat hun echt bindt. In een prachtige scène slingeren de jongeren aan een touw net langs een trein. Levensgevaarlijk, maar je krijgt het gevoel alsof ze zich daar juist het meest levend door voelen. Zelfmoord lijkt dan plots een logische eindbestemming.

Deens documentaire regisseur Jeppe Rønde heeft voor zijn speelfilmdebuut jarenlang research gedaan naar het macabere fenomeen in Bridgend. Antwoorden heeft hij echter nog niet. Toch lijkt het soms alsof hij te veel uitlegt en qua toon te hoog inzet. BRIDGEND is op zijn best als de film klein blijft. Nu verschiet Rønde te veel van zijn kruit. Maar toch, die paar momenten dat alles klopt, die maken het al meer dan waard om deze film te zien.