Infancia Clandestina

Voor zijn debuutfilm INFANCIA CLANDESTINA bleef de Argentijn Benjamin Avilla dichtbij huis: hij verfilmde zijn eigen jeugd - maar dat is dan ook wel een bijzondere jeugd. Zijn ouders waren Argentijnse guerrillastrijders in de jaren zeventig, peronisten die streden tegen het onrechtvaardige bewind juntabewind van de militaire leider Videla die na de dood van president Juan Peron de macht greep in Argentinië. Om niet opgepakt te worden moesten ze vaak onderduiken.

Het verhaal dat Avilla vertelt speelt in 1979. In een uitgebreide openingsmontage wordt de Argentijnse politieke geschiedenis ons bijgebracht. Nadat Peron in 1974 overlijdt en zijn weduwe de macht overneemt, pleegt de junta een staatsgreep en ontketent een ‘vuile oorlog' tegen opposanten en guerrillabewegingen. De ouders van Avilla vinden asiel in Cuba, maar besluiten in 1979 terug te keren om ondergronds voor hun geboorteland te strijden.

Na deze openingsmontage volgen we de twaalfjarige Juan (Teo Gutiérrez Moreno) die vanuit Cuba in Argentinië aankomt om daar, zoals de titel al aangeeft, clandestien zijn jeugd door te brengen: thuis achter de gesloten deuren leeft Juan tussen de pamfletten en geweren, maar buitenshuis en op school moet hij zich voor doen als Ernesto: een keurige jongen van het Argentijnse platteland. Dat betekent dat hij zijn in Cuba opgedane accent moet afleren en zo min mogelijk aandacht op zichzelf moet vestigen. Die twee werelden staan constant tegenover elkaar met als enige schakel oom Beto (Ernesto Alterio), bij wie het gezin onderkomen heeft gevonden. Beto strijdt ook voor de goede zaak, maar in tegenstelling tot Juans ouders niet tegen elke prijs. Hij wil ook van het leven genieten en moedigt Juan aan dit ook te doen en zijn kindertijd goed te gebruiken.

Geen twijfel over mogelijk: INFANCIA CLANDESTINA heeft het hart op de goede plek. Regisseur Avilla maakte een charmant en soepel eerbetoon aan zijn ouders en kaart een belangrijke periode uit de Argentijnse geschiedenis aan. Zijn film neemt nadrukkelijk de blik van een twaalfjarige aan en toont de wereld als nog onschuldig en beschermend en Avilla zoomt vooral in op de familiemomenten en gelukkige tijden, terwijl hij het op de achtergrond spelende geweld van het guerrillabestaan nadrukkelijk probeert te vermijden. Dat is jammer, want die nadrukkelijke vermijding richt er eigenlijk alleen maar meer aandacht op. Een bredere blik had Avilla's eerbetoon interessanter gemaakt.