Maps to the Stars

MAPS TO THE STARS volgt de levens van een aantal bizarre en onaangename figuren in Hollywood. Havana Segrand (Julianne Moore) is een egocentrische actrice die het niet kan hebben dat haar roem aan het vervagen is. Ze zoekt hulp bij de onconventionele psychotherapeut Stafford Weiss (John Cusack), een al even egocentrische engerd. Zijn zoon is Benjie (Evan Bird) is een onder tienermeisjes geliefde kindster met een drugsverslaving. De levens van deze zelfingenomen, ogenschijnlijk succesvolle mensen zullen danig overhoop gegooid worden door de komst van de mysterieuze Agatha (Mia Wasikowska). Het vriendelijk ogende meisje neemt een baan als Segrands persoonlijke assistent, en blijkt dan een duister geheim met zich mee te dragen. De meest normale persoon in deze freakshow is Jerome Fontana (Robert Pattinson), een limosinechauffeur die wacht op zijn doorbraak als scenarist.

Deze cynische Hollywoodsatire is onconventioneel voor Cronenberg, in de eerste plaats omdat hij voor het eerst in zijn carrière een onverklaard bovennatuurlijk verschijnsel gebruikt: er zitten geesten in. Geen hallucinaties en geen wetenschappelijk uitgelegde mutanten, maar echte geesten. Cronenbergiaanse geesten, dat wel, want ze komen zoals de meeste van zijn fantasiewezens niet van buiten, maar van binnen de mens: ze lijken uitingen van verdrongen gevoelens. Zo ziet Benjie een jonge fan die hij op haar sterfbed bezocht (voor pr-redenen, uiteraard), en Segrand haar eigen moeder, die haar in haar jeugd misbruikte.

Het scenario van Bruce Wagner is een brok cynisme, dat op weinig subtiele wijze korte metten maakt met de schone schijn van het luxeuze Hollywoodleven. Hard en bitter, maar niet zo schokkend als het lijkt te willen zijn. Vergane glorie, jaloerse actrices, het bedrog van de roem: het zijn de bekende thema's voor showbizkritiek, en hoewel de middelen hard zijn (seks, geweld, scheldkannonades), wordt het nooit zo schrijnend als Billy Wilders 64 jaar oudere SUNSET BOULEVARD, of Paul Verhoevens onbegrepen meesterwerk SHOWGIRLS (1995).

Wat helpt, is dat MAPS TO THE STARS bijzonder geestig is. Vooral Cusack en Moore zetten lekkere karikaturen neer, en Evan Bird doet een verdienstelijke parodie op Justin Bieber. Cronenberg maakte vaker gebruik van zwarte humor, maar zo dicht bij echte komedie als hier zat hij nog nooit.

Cronenberg en Wagner gunnen hun personages geen genade. Hoe langer de film duurt, hoe lelijker, gemener en verknipter hij ze toont. Dit is geen redemptieverhaal. Het is een naargeestige satire over mensen die liegen dat het goed met ze gaat, en te veel in deze leugen geloven om de waarheid te accepteren. En wie de waarheid over zichzelf niet accepteert, zal bij Cronenberg altijd boeten.