A Late Quartet

Regisseur en scenarist Yaron Zilberman is iemand met een oog voor opmerkelijke groepsverbanden. In zijn films, zoals zijn doorbraakdocumentaire WATERMARKS (2004) over een door de Nazi's opgeheven Joodse vrouwenzwemvereniging die naar vijfenzestig jaar weer met elkaar herenigd wordt, focust hij in op de intense relaties die mensen in groepsverband met elkaar aangaan. Ook in A LATE QUARTET, zijn fictiedebuut, staan menselijke relaties centraal. Over een korte periode volgen we The Fugue, een gerenommeerd New Yorks strijkkwartet dat tot de absolute wereldtop behoort maar na vijfentwintig jaar intens samenspel uit elkaar dreigt te vallen.

De ster van het gezelschap is de violist Daniel Lerner (Mark Ivanir), een perfectionist van Russische afkomst, die zijn hele leven heeft weggecijferd in dienst van zijn vioolspel. Hij wordt daarbij gesteund door de lossere tweede violist Robert Gelbart (Philip Seymour Hoffman), diens vrouw altvioliste Juliette Gelbart (Catherine Keener) en de al wat oudere cellist Peter Mitchell (Christopher Walken), een vaderfiguur die ooit de leermeester was van de drie andere leden. Tijdens de voorbereidingen van hun vijfentwintigjarig jubileum slaat het noodlot echter toe: bij Peter wordt de ziekte van Parkinson geconstateerd, wat het spelen van de cello vrijwel onmogelijk maakt.

Nu de vaderlijke Peter dreigt weg te vallen, breekt er iets in het gezelschap. Weggestopte conflicten en scheefgegroeide verhoudingen komen naar boven drijven en ineens staat ook het voortbestaan van de groep op losse schroeven. Robert grijpt het moment aan om uit de schaduw van Daniel te stappen, Juliette wordt geplaagd door onzekerheden en verlatingsangst, en Daniel kiest voor het eerst in zijn leven niet voor de viool, maar voor zijn privéleven.

A LATE QUARTET is een sterk relatiedrama, dat ondanks een wat formulegedreven script, door een uitstekende cast een boeiend en vol drama blijft. Vooral de briljant vertolkte rollen van Christopher Walken en Philip Seymour Hoffman zijn een feest om naar te kijken. Nooit eerder wist Walken met zo'n breekbaar personage de kijker het scherm in te zuigen en Hoffmans fysieke, maar ingetogen vertolking kan zich meten de beste uit zijn toch al indrukwekkende carrière.

De als documentairemaker geschoolde Zilberman stelt zich hierbij dienstig op: juist door als regisseur een stapje terug te doen, geeft hij zijn acteurs alle ruimte om het drama tot een emotioneel hoogtepunt te brengen zonder ergens sentimenteel te worden. Dit wordt verder versterkt door de rustige, strakke kaders van cameraman Fred Elmer (BLUE VELVET, BROKEN FLOWERS) en detailrijke sets van productievormgever John Kasarda.