Kom Hier Dat Ik U Kus

Mona houdt zich stil. Als kind heeft ze geleerd zich aan te passen aan de dominante mensen in haar leven. Als twintiger en dertiger ontdekt ze eindelijk wie ze zelf is. BECOMING MONA is dan ook de Engelse titel van KOM HIER DAT IK U KUS, de verfilming van de roman van Griet op de Beeck.

Nadat de moeder van de negenjarige Mona (Olivia Landuyt) is overleden, heeft vader (Tom Vermeijr) al snel een nieuwe vriendin. Deze emotioneel instabiele Marie (Wine Dierckx) doet de sfeer in het gezin omslaan: om het minste of geringste kan ze uitbarsten. Mona houdt zich op de achtergrond om te zorgen dat het gezin niet uit elkaar valt.

Ook als Mona volwassen is (nu gespeeld door Tanya Zabarylo) laat ze over zich heen lopen. Door haar familie en door theaterregisseur Marcus (Stefan Perceval), voor wie ze werkt als dramaturg. Het is een tragisch verhaal, soms bijzonder pijnlijk, maar ook wrang geestig. Vooral Perceval en Dierckx zijn bij vlagen hilarisch, niet omdat ze over de top gaan, maar juist omdat ze zó natuurlijk onuitstaanbare mensen spelen. Tussen die grote rollen houden de beide Mona's Landuyt en Zabarylo zich staande met kleiner spel. In een film vol schitterende dialogen blinken ze uit in stilte.

KOM HIER DAT IK U KUS een acteursfilm noemen zou tekort doen aan de prestatie van regieduo Sabine Lubbe Bakker en Niels van Koevorden. Het scenario had van een toneelstuk kunnen zijn, maar de regisseurs weten dat film in de eerste plaats een visueel medium is. Ze schieten veel long takes die niet opvallen door hun virtuositeit, maar door het ongemak. Tijdens dialogen blijft de camera vaak dicht op het gezicht van Zaraylo, tot het beklemmend wordt ... en dan nog langer. Net als Mona willen we ontsnappen. Wat ook niet kan op toneel: een scène midden in een gesprek bruusk afsluiten, omdat er genoeg gezegd is. Waar veel Nederlandse producties er genoegen mee nemen als de camera aan staat en de microfoon niet in beeld hangt, laten Lubbe Bakker en Van Koevorden zien dat het ook anders kan.