Bacalaureat

Overweeg je een vakantie naar Roemenië, blijf dan verre van het oeuvre van de Roemeense Cristian Mungiu. Regisseur van 4 MONTHS, 3 WEEKS AND 2 DAYS, en een lievelingetje van het filmfestival in Cannes (vier maal viel hij in de prijzen), laat Mungiu ook in zijn nieuwste film BACALAUREAT een weinig opwekkend beeld van post-Ceausescu Roemenië zien.

In BACALAUREAT wordt een grimmige en benauwde stemming opgewekt en een land geschetst dat nog steeds gebukt gaat onder corruptie. In de film staan de arts Romeo Aldea (Adrian Titieni), die vol spijt zit van de terugkeer naar Roemenië na de val van het communistisch regime, en zijn dochter Eliza (Maria-Victoria Dragus – bekend van DAS WEISSE BAND) tegenover elkaar. Hij doet er alles aan daan om zijn dochter na haar eindexamen in het buitenland te laten studeren. Daar heeft zij zo haar twijfels over (“hier zijn al mijn vrienden”), maar Eliza doet haar best op school en met een cijfergemiddelde van een 9,5 ligt een beurs voor een studie Psychologie in Engeland binnen handbereik.

Het enige dat ze hiervoor nog moet doen is haar eindexamens afronden met een 9. Dit lijkt geen enkel probleem tot ze op de dag voor de examens slachtoffer wordt van een gewelddadige aanranding. Terwijl Eliza’s moeder haar dochter rust gunt om bij te komen, wil Romeo koste wat kost dat zijn dochter de beurs krijgt. Hierbij schuwt hij het gebruikmaken van zijn netwerk en het doen van grote beloftes (iemand hoger op de lijst zetten voor de donatie van een lever) niet. Dit levert hem de nodige spanningen en confrontaties met zijn dochter, echtgenote, minnares en uiteindelijk ook het Openbaar Ministerie op.

BACALAUREAT toont hoe Romeo gefrustreerd is door de corruptie in zijn land en de wil heeft om dit te veranderen, maar er tegelijkertijd wel aan mee moet doen. Benauwend zijn de constante afspraken die telefonisch, de telefoon rinkelt vrijwel non-stop in de film, en in de gang of bij iemand thuis worden gemaakt. Zo wordt er via het netwerk een logopediste geregeld voor een kind met een spraakgebrek zodat hij naar een betere school kan, en correctors van de eindexamens verleid tot hogere cijfers door de juiste persoon hoger op de wachtlijst te zetten voor orgaandonaties.

Mungiu’s geprezen filmauteurschap toont hij in deze film door vaker minder in plaats van meer te laten zien: de dader van de aanranding valt net buiten het beeld van de bewakingscamera en gedurende spannende scènes hangen er volop takken in beeld. Exemplarisch ook is de scène waarin de politiecommissaris Romeo heeft uitgenodigd om naar het ski-resort van de stad te komen om daar de vangst van een ontsnapte gevangene mee te maken. Romeo en hij raken in gesprek over het uitzicht van de stad maar als kijker krijg je dit uitzicht maar niet te zien. Ook met enkele lange, trage sequenties plaagt Mungiu de kijker. Wanneer het einde zich dan ineens toch vrij plots aandient, laat de film je achter met veel vragen, en weinig zin om naar Roemenië af te reizen.  

Lees hier ons interview met actrice Maria Victoria Dragus: http://interview-maria-victoria-dragus