Pieds Nus sur les Limaces

PIEDS NUS is een zwierige, lyrische lofzang op de natuur, op onaangepastheid en op onafhankelijkheid. Het is hartje zomer op een idyllische plek op het Franse platteland en twintiger Lily (Ludivine Sagnier) leeft het leven van een zorgeloos kind. Ze rolt door het hoge gras, laat slakken op haar blote armen kruipen, breidt kleding voor de bomen .... en laat zich door de buurjongens seksueel gebruiken. Lily is onmiskenbaar anders dan anderen, maar regisseur Fabienne Berthaud laat in het midden of ze zwakbegaafd of extreem achtergesteld is. Berthaud, die ook de roman schreef waarop ze de film baseerde en tevens achter de camera stond, is meer geïnteresseerd in de tegenstelling tussen de ongebondenheid van Lily en de afhankelijkheid van haar oudere zus Clara (Diane Kruger). Deze is na een studie in de grote stad gaan samenwonen met haar echtgenoot Pierre (Denis Ménochet), waarmee ze samen op kantoor werkt. Als de moeder van Lily en Clara in de eerste scène overlijdt, zit er voor Clara niets anders dan terug te keren naar het platteland om voor haar jongere zusje Lily te zorgen.

Aanvankelijk vat Clara haar nieuwe zorgtaak nog halfslachtig op door alleen in de weekeinden op bezoek te gaan. Een buurvrouw past doordeweeks op haar zusje, maar sinds hun moeder is weggevallen, is Lily opstandiger dan ooit en binnen de kortste keren tovert ze het huis om in een zwijnenstal. Clara besluit tegen de wens van haar rigide man in om tijdelijk in te trekken in haar ouderlijk huis. Daar leert ze weer ongedwongen te spelen en de stadse drukte en maatschappelijke balast overboord te gooien. De plot van PIEDS NUS SUR LES LIMACES (blote voeten op naaktslakken), zoals de film van Fabienne Berthaud voluit heet, lijkt daarmee sprekend op de derde Dogmafilm MIFUNE'S LAST SONG van Søren Kragh-Jacobsen uit 1999. Daarin keert een zakenman vanuit de grote stad terug naar het platteland om op zijn zwakzinnige broer te passen nadat hun vader is overleden. Ook hij ziet zich daar ver weg in de provincie geconfronteerd met alle beperkingen die de maatschappij hem oplegde, en bloeit langzaam op.

Zowel Søren Kragh-Jacobsen als Fabienne Berthaud tonen de moderne mens als een wezen dat ver verwijderd is van de homo ludens die hij ooit was en waarvan er vast nog wel ergens een restant diep van binnen schuilt. Dat beeld van de mens als stadse sloddervos, als opgesloten druktemaker die zijn dagen vult met trivialiteiten, is natuurlijk niet nieuw en ook ver voor MIFUNE'S LAST SONG zijn er ettelijke films, boeken en kunstwerken aan gewijd. Belangrijker is hoe het thema is uitgewerkt. PIEDS NUS koos voor een poëtische oplossing door het beeld en niet de plot te accentueren. Vanaf de introductie van de speelse, naïeve Lily en de nuchtere Clara kabbelt het voorspelbare script zeer langzaam richting dat moment waar Clara alle ballast loost en de vrijheid omarmt. Het is de stijl waar Berthaud voor koos, en die is luchtig en elegant. De weelderige natuur rondom het landelijke huis baadt in het zomerse licht en alles zien we door de speelse, kinderlijke ogen van Lily. En in haar ogen dansen de grassprieten, kun je praten met een slak en hebben de bomen het soms best koud 's nachts.