Creed

Wie het na zes ROCKY-films inmiddels wel gehad heeft met Sylvester Stallones boksende personage, moet die weerstand op een of andere manier toch zien te overwinnen. Want: ja, CREED is een nieuwe ROCKY-film …. ja, hij gaat over Appolo Creeds zoon … en ja, hij is goed!

Ryan Coogler tweede film, en zijn eerste grote studioproject na indiedebuut FRUITVALE STATION (2013), is een frisse en opwindende terugkeer naar de ROCKY-franchise die met ROCKY BALBOA in 2006 tot een voorlopig einde was gekomen. Op momenten een indringende, fysieke boksfilm in de lijn van RAGING BULL, maar ook een ‘echte ROCKY’, met hommages naar de iconografie uit de eerdere films en dezelfde underdog overwint zichzelf-verhaallijn die de originele film veertig jaar eerder zo’n klassieker maakte.

Die zoon is Adonis Johnson Creed (gespeeld door FRUITVALE STATION-acteur Michael B. Jordan), geboren uit een slippertje van Appolo net voor hij in ROCKY 4 wordt doodgeslagen door de Rus Ivan Drago. Geplaagd door zowel het gemis van een vaderfiguur als de druk van Apollo’s legende, zoekt Adonis naar een manier om zijn eigen identiteit te vinden. Dat doet hij door vechten: eerst buiten, maar later vooral binnen de ring. Maar na jaren boksen in Mexicaanse achterafzaaltjes, tegen schimmige tegenstanders, besluit hij het roer om te gooien: Adonis verruilt zijn leven in Los Angeles voor Philadelphia, en stapt daar doelbewust het restaurant Adrian’s binnen…

Het heeft iets hartbrekends om Sylvester Stallone als Rocky te zien. Die grote, logge man, met z’n versleten jas en karakteristieke hoed. Rondrijdend in een oud bestelbusje en spelend met dat rubberen balletje; out of touch en teruggetrokken. Rocky leeft in het verleden, maar is daar op z’n naïeve manier ook tevreden mee. Hij is iemand die de krant openslaat en in zichzelf mompelt: “let’s see what’s new in the world.” Niets lijkt hem echt van slag te brengen. Behalve wanneer hij zijn eigen principes verloochent, of wanneer twee principes met elkaar botsen. Want dat gebeurt wanneer Adonis bij hem op de stoep staat. Hij had voor zichzelf besloten het boksen met rust te laten, maar kan hij zomaar de zoon van een oude vriend in kou laten staan?

Natuurlijk neemt de Rocky na enig aarzelen de jonge Adonis onder zijn hoede. En natuurlijk is er een one-shot-at-the-title-gevecht. En een trainingsmontage. En een hardloopscene. Maar altijd met een twist, en altijd op zo’n manier dat je vergeet dat die scènes in zes eerdere films al helemaal zijn uitgekauwd.

Zo is Adonis’ eerste professionele gevecht in een take gedraaid, en bijna geheel in close up. En voelt Adonis' opkomst voor het grote eindgevecht als een hypnotiserende videoclip. De Franse cameravrouw Maryse Alberti, die eerder met Todd Haynes werkte en ook THE WRESTLER filmde, heeft dan ook oog voor opvallende en fysieke details. Een stijl die CREED een onverwachte intimiteit geeft. Wanneer Adonis met zijn vriendin Bianca (Tessa Thompson uit DEAR WHITE PEOPLE) een ongemakkelijk gesprek voert over zijn vader, zoomt ze in op zijn nerveus zoekende handen. Wanneer Bianca iets van zichzelf blootgeeft, zien we haar rusteloze vingers in close up, plukkend aan de uiteindes van haar gevlochten dreadlocks.

Het is eigenlijk opvallend hoeveel je over de personages uit CREED nadenkt als werkelijke mensen. Over hun keuzes, hun verleden, de manier waarop ze hun leven hebben ingericht. Misschien is dat uiteindelijk de grote verdienste van Ryan Coogler: dat hij een ROCKY-film (de 7e al nota bene!) heeft gemaakt, die niet voor het effectbejag gaat, die niet op de 'hitjes' leunt, maar ze inzet voor een nieuw verhaal, een nieuw begin. CREED is een zoektocht naar de nieuwe hits.