Vox Lux

Het jaar is 2000. Een jongen in Marilyn Manson-achtige make-up stapt een klaslokaal van een middelbare school binnen en opent vuur. Celeste (Raffey Cassidy) is 13 jaar en raakt gewond, maar overleeft. Veel van haar klasgenoten overlijden ter plekke in het bloedblad. Tijdens de herdenkingsdienst zingen Celeste en haar zus Ellie een zelfgeschreven liedje, gehuld in fleecetruien, die ons er nu aan herinneren hoe niet-sexy tieners waren voor social media. Als hun lied het tot nationaal rouwnummer schopt, wordt Celeste publiek eigendom en groeit uit tot superster. Ze is dat nog steeds wanneer we haar in het tweede gedeelte van VOX LUX weer tegenkomen in 2017, nu gespeeld door Natalie Portman. 

In deze tweede speelfilm van Brady Corbet (THE CHILDHOOD OF A LEADER), wordt Celeste's leven getekend door terreurdaden. Haar roem is geheel verweven met geweld, en Celeste lijkt net zo te lijden onder haar roem als onder de kogel die nog steeds vastzit in haar nek. Maar waar documentaires over Whitney Houston, Amy Winehouse en Janis Joplin hun vrouwelijke onderwerpen graag reduceren tot slachtoffer, is Celeste verre van. 

De volwassen Celeste is koppig, gemeen en zwaar afhankelijkheid van pijnstillers. Terroristisch geweld nam bijna haar leven af, maar de tweede kans die ze kreeg, werd opgeslokt door haar publiek. Is het nog wel haar leven? De dissociatie en depersonalisatie spatten van het scherm, en om hier toeschouwer van te zijn is af en toe verschrikkelijk. VOX LUX betreedt bekend gebied, maar slaat steeds van het gebaande pad af en dwingt de kijker getuige te zijn van beelden waar je je liever van afwendt. 

VOX LUX wendt de camera niet af, en komt daardoor af en toe in de knoop met zichzelf. Wil Brady Corbet een film maken over de prijs van roem, de wispelturigheid van de popindustrie, of over terrorisme? Is de muziek van Celeste, geschreven door singer songwriter en producent Sia, opzettelijk leeg? Het is Sia zoals zij voor anderen schrijft, niet de Sia die zelf nog in tranen uitbarstte tijdens het zingen van Titanium na de schietpartij in Orlando's Pulse Nightclub. De keuze voor de vederlichte popmuziek van Celeste schiet in de film misschien het beoogde doel voorbij, want maakt de weg vrij om popmuziek per definitie af te schrijven en Celeste's levensstrijd te diskwalificeren als gezeur van een niksige artiest. 

De muziekscore van de recent overleden Scott Walker is net zo evocatief als de film zelf. Operateske bombast en minimalistische herhalingen, shock en nuance, score en film gaan hand in hand. Het is een overweldigend geheel, een ambitieuze film, niet perfect en toch 5 sterren waard. VOX LUX maakt korte metten met de #thoughtsandprayers-mentaliteit.