Radiance

In RADIANCE volgen we Misako (Ayame Misaki) een jonge vrouw die voor haar werk films beschrijft voor blinden en slechtzienden. Bij een screening met testpubliek ontmoet ze Masaya (Masatoshi Nagase): een oudere slechtziende fotograaf die binnen afzienbare tijd volledig blind zal zijn. Hoewel hij haar in eerste instantie afschrikt met zijn cynische gebrom, groeien ze al gauw dichter naar elkaar toe.

Naomi Kawase, bekend van THE MOURNING FOREST (2007) en SWEET BEAN (2015) is een productieve filmregisseur die sinds de jaren negentig vrijwel jaarlijks een film aflevert. Zoals in veel van haar films, worstelen ook de personages van RADIANCE met allerlei levensvragen omdat ze geconfronteerd worden met een afnemende gezondheid (Masaya die zijn zicht langzaamaan verliest) of de afnemende gezondheid van geliefden (de dementerende moeder van Misako).

Hoewel dit mooie thema’s zijn, is het vanaf het eerste moment moeilijk om met de personages mee te leven. Misako huilt steeds maar er lijkt weinig in haar om te gaan.

Waarom ze graag met blinden wil werken, hoe de band was met haar dementerende moeder die ze niet vaak opzoekt, of wat er nu precies speelde tussen haar en haar vader die is vertrokken… het wordt allemaal niet duidelijk. En dan is er nog Masaya die constant mokt en dingen van boosheid omvergooit. Zijn slechte humeur is begrijpelijk maar waarom zo’n krachtige persoonlijkheid omgaat met vrienden die hem niet eens willen helpen thuis te komen na een avond bierdrinken, of waarom hij halverwege de film opeens met de ruggengraatloze Misako wil omgaan, is onbegrijpelijk.

Het had de film niet alleen goed gedaan als de personages meer diepgang hadden gehad. Maar ook als zij niet de hele tijd allerlei poëtische uitspraken hadden hoeven doen als “mijn camera is mijn hart” of “sommige mensen moeten sterven maar willen leven, en sommigen willen sterven maar moeten leven.” 

Lees hier ons interview uit 2008 met Naomi Kawase.