Hereafter

Het is niet eenvoudig om een scherp geformuleerde mening te geven over HEREAFTER. Deze nieuwste van Clint Eastwood is een oppervlakkige, degelijk gemaakte film die geen nieuw verhaal vertelt en geen standpunt inneemt. Zo'n film waarvan je na afloop teleurgesteld opmerkt: "Och ja, wel aardig." Een tegenvaller dus van Eastwood, wiens films normaal gesproken heel wat fellere reacties uitlokken. Eastwood vertelt in HEREAFTER drie verhalen door elkaar: een over journaliste Marie (Cecile DeFrance), die na een bijna-doodervaring haar levensbeschouwing ziet veranderen, een over de paranormaal begaafde George (Matt Damon) die zijn gave om met de doden te praten als een vloek ziet, en een over tweelingbroers Marcus en Jason (Frankie en George McLaren), die zorgen voor hun drugsverslaafde moeder tot hun familie door een tragedie wordt getroffen.

Alle drie de verhalen zouden de basis van een betere film kunnen zijn. De uitgangspunten bieden meer dan genoeg aanleiding voor een boeiend drama. Marie verandert bijvoorbeeld plotseling van een scepticus in een gelover nadat ze het hiernamaals met eigen ogen heeft gezien. Maar hoe overtuig je je sociale omgeving van je gelijk, als je met zo'n onbewijsbare bewering komt? George weet ook dat het hiernamaals bestaat en kan zelfs communiceren met de overledenen, maar zou het liefst deze gave verliezen. Hij worstelt met vragen over de waarde van communicatie met de andere zijde. En het verhaal over de tweeling is een ontroerend familiedrama over de onvoorwaardelijke liefde van kinderen voor hun ouders: Marcus en Jason willen niets weten van de kinderbescherming en blijven hun moeder verdedigen, ook als het voor iedereen duidelijk lijkt dat ze niet in staat is kinderen op te voeden.

Helaas gaat de potentie van deze verhalen grotendeels verloren door de beperkte tijd die de vertelstijl van de mozaïekstructuur per verhaal biedt. Bovendien werkt deze stijl vaak storend: net als we gegrepen zijn door de persoonlijke strijd van George, wordt er weer overgeschakeld naar Marie. Eastwood had beter drie films kunnen maken, zodat hij de mogelijkheid had dieper in te gaan op de thematiek en de personages. Verder is er helemaal niets mis met HEREAFTER. Maar er is ook niets bijzonder goed aan. De meeste acteurs zijn degelijk, de soundtrack is degelijk, de cinematografie is degelijk. Het is aldus een bloedeloze, degelijke film, die de tocht naar de bioscoop niet waard is.