Jinn

Het leven van Summer (Zoe Renee), een zwarte tiener in Los Angeles, draait om dansen. In JINN zien we hoe ze met haar vriendinnen toewerkt naar een belangrijke danswedstrijd, die haar toelating kan betekenen tot een kunstacademie. Ondertussen bekeert haar moeder (Simone Missick) zich tot de Islam, iets dat Summer moeilijk, maar interessant vindt. Niet in de laatste plaats omdat leukste klasgenoot Tahir (Kelvin Harrison) bij dezelfde moskeegemeenschap zit.

JINN is het debuut van regisseur Nijla Mu’min, die vorig jaar voor Apple TV de film SWAGGER (2021) maakte. Waar in de laatste film een zwarte Amerikaanse jongen centraal staat die er alles aan doet om professioneel basketballer te worden, draait JINN om Summer die er alles aan wil doen om professioneel danser te worden. In beide coming-of-age verhalen is de sfeer van black lives matter aanwezig. Zo laat JINN de rol zien die discriminatie speelt in de levens van zwarte en Islamitische tieners in de VS. En zo antwoordt Tahir op Summers vraag hoe het is om moslim te zijn dat het niet moeilijker is dan zwart te zijn.

Ook de rol die sociale media speelt in de levens van tieners laat JINN zien. Zo doet de vormgeving van de beelden vaak denken aan Instagram-vormgeving, inclusief de zonnige filters. Ook toont de film hoe Summer worstelt wanneer een selfie met een hoofddoek en decolleté viraal gaat. Met als gevolg allerlei commentaar van haar vriendinnen, een preek van de Imam en een discussie tussen Summers moeder en Tahirs ouders of de Imam een tienermeisje wel zo mag shamen.

JINN is heel sterk in het tonen van de diversiteit die in veel Amerikaanse en Europese films nog ontbreekt. Er zijn uitsluitend zwarte personages, waaronder de moeder van Summer die voor een televisiezender werkt waar zij de eerste zwarte weervrouw is. Ook zijn er islamitische personages die moderne levens leiden, en nergens lijken op de godsdienstfanatiekelingen of Oriëntalistische stereotypen die al zo vaak zijn verbeeld in films. Er is ook nog subtiele support voor de LHBTIQ+-gemeenschap in de vorm van een regenboogkleurige teddybeer en Summers geflirt met de kantinemedewerkster. Al deze aspecten zijn belangrijk omdat ze nog zo weinig te zien zijn in films. Maar tegelijkertijd is het jammer dat JINN dit zo graag allemaal tegelijkertijd lijkt te willen adresseren dat er minder ruimte over bleef voor de diepgang van de karakters en het verhaal.

Laten we hopen dat JINN over tien jaar een startpunt is gebleken voor een mooie carrière van regisseur Nijla Mu’min en de talentvolle cast van de film.